Origineel
Alone with my shadows I’ve come
To sing the twilight’s hymn every time
A new day dawns onto a place most desirable
Grateful disembodiment
..to pierce some holes into our horizon of perception
which new imaginations could penetrate thru…
Our dreams will shine like thunder
On a senseless rainy day
Wrapped in the dank breathing
Of both nature and man
The stars look all too near
The senses lie so far
But it’s not the way we fear
It’s more the thing we are
The stars look all too near
The seasons, oh, so dark
It’s not the way we fear
It’s more the way we are
Didn’t pain prove life
With its reasons all hallowed
Didn’t fight prove darkness
With its shadows eclipsed?
..und die Maschine der Welt kehrt zurck…
Auspressend den Lebenssaft aus meinen Knochen
Bin erneut Vergangenheit, ohne Herz, trist und kalt
Die tote Zeit legt ihren kalten Krper auf meine feuchte Haut
..und wird zur Ewigkeit…
Didn’t pain prove life
With its reasons all hallowed
Didn’t light prove darkness
With its shadows eclipsed
Alone with my shadow I’m gone
Still I hear the twilight’s hymn everytime
Life continues its sculptures
Like poetry without rhyme!
Vertaling
Alleen met mijn schaduwen ben ik gekomen
Om de hymne van de schemering te zingen elke keer
een nieuwe dag aanbreekt op een zeer begeerlijke plaats
Dankbare ontbinding.
…om gaten te prikken in onze horizon van waarneming
waar nieuwe verbeeldingen doorheen kunnen dringen…
Onze dromen zullen schijnen als donder
Op een zinloze regenachtige dag
Gewikkeld in de bedompte ademhaling
van zowel de natuur als de mens
De sterren lijken maar al te dichtbij
De zintuigen liggen zo ver
Maar het is niet de weg die we vrezen
Het is meer het ding dat we zijn
De sterren kijken al te dichtbij
De seizoenen, oh, zo donker
It’s not the way we fear
Het is meer de manier waarop we zijn
Heeft pijn niet het leven bewezen
Met zijn redenen geheiligd
Heeft strijd niet de duisternis bewezen
Met zijn schaduwen verduisterd?
..und die Maschine der Welt kehrt zurck…
Auspressend den Lebenssaft aus meinen Knochen
Bin erneut Vergangenheit, ohne Herz, trist und kalt
Die tote Zeit legt ihren kalten Krper auf meine feuchte Haut
…und wird zur Ewigkeit…
Heeft pijn niet het leven bewezen
Met zijn redenen geheiligd
Bewijst het licht niet de duisternis
Met zijn schaduwen verduisterd
Alleen met mijn schaduw ben ik weg
Nog steeds hoor ik de schemer’s lofzang elke keer
Het leven gaat door met zijn sculpturen
Als poëzie zonder rijm!