Origineel
She’s a mollusk, a seamstress, a princess
A priestess, a negress, she knows her position
She’s a swallow, a willow, a cello,
A pillow, a bow and also a physician
She takes your eyes and mends your head
She draws the wine and breaks the bread
She has no lies to tell you and no truths to sell you
She’s a girl, she’s almost a woman
And zero she flies as the morning sighs
Spreads her wings like a seagull
From the mountain he watches her, biding his time
But his eyes are the eyes of an eagle
He’s a hawthorn, a raven, a scarecrow, a haven
For moon blessed thought and opinion
He will laugh like the fountains, the bones of the mountains
Lie deep in his forest religion
You will call his name when evening falls
And the ground sets hard and the night wind calls
You will feed him and heed him, at times you will need him
Say, you were almost his woman
And zero she flies as the morning sighs
Spreads her wings like a seagull
From the mountain he watches her, biding his time
But his eyes are the eyes of an eagle
In the shuddering mad, red blood let sunset
A tired man is leaving his cover
And the soft eyes of zero are cut by the sounds
Of the vanishing feet of her lover
And the door slams shut and the air grows tight
And her throat is gripped by the hands of night
And all that is left is the clock on the shelf
As it ticks one day into another
And zero, she sighs as the morning dies
With the broken wings of a seagull
From the mountain he watches her, sensing his time
But his eyes are the eyes of an eagle
At the pall of the day, the man of the mountain
Is nearing the end of his travel and the fence is down
On the west land bounds
And a footfall pounds in the gravel
Comes a knock three times and the air grows still
As he steps inside from the sudden chill
And the moment is caught in the net of the night
For the coming of dawn to unravel
And zero she flies as the morning sighs
Spreads her wings like a seagull
From the mountain he’s coming, judging his time
And his eyes are the eyes of an eagle
Ohh, zero she flies as the morning dies
Spreads her wings like a seagull
From her window he watches her, a man in his time
But his eyes are the eyes of an eagle
Vertaling
Ze is een weekdier, een naaister, een prinses
Een priesteres, een negerin, ze kent haar positie
Ze is een zwaluw, een wilg, een cello,
een kussen, een boog en ook een arts
Ze neemt je ogen en herstelt je hoofd
Ze schenkt de wijn en breekt het brood
Ze heeft geen leugens te vertellen en geen waarheden te verkopen
Ze is een meisje, ze is bijna een vrouw
En nul vliegt ze als de ochtend zucht
Spreidt haar vleugels als een zeemeeuw
Vanaf de berg kijkt hij naar haar, wachtend op zijn tijd
Maar zijn ogen zijn de ogen van een adelaar
Hij is een meidoorn, een raaf, een vogelverschrikker, een toevluchtsoord
Voor maanzalige gedachten en meningen
Hij zal lachen als de fonteinen, de botten van de bergen
Liggen diep in zijn bosgodsdienst
Je zult zijn naam roepen als de avond valt
En de grond hard wordt en de nachtwind roept
Je zult hem voeden en op hem letten, soms zul je hem nodig hebben
Zeg, je was bijna zijn vrouw
En nul vliegt ze als de ochtend zucht
Spreidt haar vleugels als een zeemeeuw
Vanaf de berg kijkt hij naar haar, wachtend op zijn tijd
Maar zijn ogen zijn de ogen van een adelaar
In de huiverende waanzin, rood bloed laat zonsondergang
Een vermoeide man verlaat zijn dekking
En de zachte ogen van nul worden gesneden door de geluiden
Van de verdwijnende voeten van haar minnaar
En de deur slaat dicht en de lucht wordt benauwd
En haar keel wordt gegrepen door de handen van de nacht
En alles wat overblijft is de klok op de plank
Terwijl het van de ene dag in de andere tikt
En nul, ze zucht als de ochtend sterft
Met de gebroken vleugels van een zeemeeuw
Vanaf de berg kijkt hij naar haar, zijn tijd aftellend
Maar zijn ogen zijn de ogen van een adelaar
Op het einde van de dag, de man van de berg
nadert het einde van zijn reis en het hek is neer
Op de westelijke landsgrenzen
En een voetstap stampt in het grind
Er wordt drie keer geklopt en de lucht wordt stil
Als hij binnen stapt van de plotselinge kou
En het moment is gevangen in het net van de nacht
Voor de komst van de dageraad om te ontrafelen
En nul vliegt ze als de ochtend zucht
Spreidt haar vleugels als een zeemeeuw
Van de berg komt hij, zijn tijd oordelend
En zijn ogen zijn de ogen van een adelaar
Ohh, nul ze vliegt als de ochtend sterft
Spreidt haar vleugels uit als een zeemeeuw
Vanuit haar raam kijkt hij naar haar, een man in zijn tijd
Maar zijn ogen zijn de ogen van een adelaar