Origineel
I heard his time was short so I went to see my old friend
When I walked through the door
He said, sure good to see you again
Sit down here by me, the Doc says, my future ain’t bright
But even if I don’t beat it, there’s a part of my past that won’t die
He points to a picture and smiles from his easy chair
As he relives the moment, says, girl, that was heaven right there
You can see his heart’s broken as a lonesome tear drop to the floor
And along with the silence that filled, came a knock at the door
A bouquet wrapped up in ribbons and bows
Too little, too late, I suppose
But he clings to the last ray of hope
And a dozen white roses
They were meant for each other, that was clear right from the start
What a shame too much pride and a jealous heart kept them apart
No card and some flowers it’s quite enough to make amends
For fifty years living a life of what should have been
A bouquet wrapped up in ribbons and bows
Too little, too late, I suppose
But he clings to the last ray of hope
And a dozen white roses
A bouquet wrapped up in ribbons and bows
Too little, too late, I suppose
But he clings to the last ray of hope
And a dozen white roses
Vertaling
Ik hoorde dat hij weinig tijd had, dus ging ik mijn oude vriend opzoeken.
Toen ik door de deur liep
Zei hij, goed je weer te zien
Ga hier bij me zitten, zegt de dokter, mijn toekomst is niet rooskleurig
Maar zelfs als ik het niet versla, is er een deel van mijn verleden dat niet zal sterven
Hij wijst naar een foto en lacht vanuit zijn luie stoel
Terwijl hij het moment herbeleeft, zegt hij, meisje, dat was de hemel daar
Je kunt zien dat zijn hart gebroken is als een eenzame traan op de grond valt
En samen met de stilte die vulde, kwam er een klop op de deur
Een boeket gewikkeld in linten en strikken
Te weinig, te laat, denk ik
Maar hij klampt zich vast aan het laatste sprankje hoop
En een dozijn witte rozen
Ze waren voor elkaar bestemd, dat was vanaf het begin duidelijk
Wat jammer dat te veel trots en een jaloers hart hen uit elkaar hielden
Geen kaart en wat bloemen is genoeg om het goed te maken
Vijftig jaar lang een leven leiden van wat had moeten zijn
Een boeket gewikkeld in linten en strikken
Te weinig, te laat, denk ik
Maar hij klampt zich vast aan het laatste sprankje hoop
En een dozijn witte rozen
Een boeket gewikkeld in linten en strikken
Te weinig, te laat, denk ik
Maar hij klampt zich vast aan het laatste sprankje hoop
En een dozijn witte rozen