Origineel
[A. Romano – R. Iorio]
En las mugrientas esquinas de Liniers pierdo los das
Pues no me toca escapar.
El gran apego a lo ilusorio se refleja en la vidrieras
De un trucho centro comercial.
La idolatra populosa se dibuja en largas filas
Para adorar y no pensar.
La piedra muerta del desvo falsamente milagrosa
Sigue ocultando la verdad.
Insatisfechos, renegados que se niegan a si mismos,
Faltos de calma y de piedad.
Buscan el tringulo en las nias para alimentar su morbo,
Y masturbarse en soledad.
Ellas tambien gozan mostrandose inocentes,
Son arpas, esclavas del televisor,
Viven pensando en lo externo, son adictas a la vida
Buscan billetes y pasin.
Slo transmito lo que observo,
No es una invencin de mi mente, no.
Esto acontece cuando contemplo el presente
En las calles de Liniers.
Mas cuando el sol, mi fiel testigo, da de lleno en el asfalto
Y derrite el alquitrn
Los fermentos nauseabundos de la basura estancada
Entorpecen mi pensar.
En la esquina un polica est peleando con su hembra;
Pues esta nunca le fue fiel
Bajo el paso de las vas los mendigos se revuelcan
Muy pocos los quieren mirar
Y la inverbe horda humana que desciende de los trenes,
Desesperada y alocada
Contamina mi cabeza y busco amarlos como sea
Para no volver jams.
Slo transmito lo que observo,
No es una invencion de mi mente, no.
Esto acontece cuando contemplo el presente
En las calles de Liniers.
En las calles, en las calles, en las calles de Liniers.
Vertaling
[A. Romano – R. Iorio]
In de smerige hoeken van Liniers verlies ik mijn dagen
Want het is niet mijn beurt om te ontsnappen.
De grote gehechtheid aan het illusoire wordt weerspiegeld in de etalages
van een trucho winkelcentrum.
De volkse afgoderij is in lange lijnen getrokken
Om te aanbidden en niet te denken.
De dode steen van de vals miraculeuze desvo
Verbergt nog steeds de waarheid.
Ontevreden, zelfverloochenende afvalligen,
Ontbreken van kalmte en vroomheid.
Ze zoeken de tringulum in meisjes om hun lust te voeden,
En masturbeer in eenzaamheid.
Ook zij houden ervan zich onschuldig te tonen,
Het zijn harpen, slaven van de televisie,
Ze leven denkend aan het uiterlijke, ze zijn verslaafd aan het leven.
Ze zijn op zoek naar geld en passie.
Ik geef alleen door wat ik waarneem,
Het is geen uitvinding van mijn geest, nee.
Dit gebeurt als ik over het heden nadenk
In de straten van Liniers.
Maar als de zon, mijn trouwe getuige, het asfalt vol raakt
En smelt de teer
De misselijkmakende gisten van de stilstaande vuilnis
Verdoof mijn gedachten.
Op de hoek is een agent aan het vechten met zijn vrouwtje;
Want ze was hem nooit trouw
Onder het passeren van de wegen wentelen de bedelaars zich
Zeer weinigen willen naar hen kijken
En de omgekeerde menselijke horde die uit de treinen neerdaalt,
Wanhopig en gek
En ik probeer van hen te houden op elke manier die ik kan
Om nooit meer terug te keren.
Ik geef alleen door wat ik waarneem,
Het is geen uitvinding van mijn geest, nee.
Dit gebeurt als ik over het heden nadenk
In de straten van Liniers.
In de straten, in de straten, in de straten van Liniers.