Origineel
In the tunnel I noticed I had a choice of three. While I thought it very kind of them to offer me this, I do wonder if they realized what a dilemma they were sending to face me.
The trouble was, if I looked at your reflection in the left window I missed the actual image of you and your reflection in the right. And if I looked in the right I had the same problem but the other way around.
At first I thought I should probably settle on one of the mirrors as they were soon to disappear, but that idea quickly wilted, and my attention was drawn back to the center, occasionally checking on either side.
I must say I did question the authenticity of your nap a few minutes before. As the train left Loughborough I suspected it could’ve been a device to avoid conversation. I’d barely considered this for a moment, however, when a heavy breath and a gulping sound that I decided would be too embarrassing to fake led me to conclude that your nap wasn’t fraudulent.
I found it difficult to concentrate on anything else as you slumped beneath your coat. Delighted that we’d waited until this hour to travel so the evening sun got its opportunity to skip across those sleeping cheeks, but unnerved by the prospect of being removed from the opposing chair to yours. I knew it was reserved but hoped that whoever had reserved it had fallen over.
It looked as if today I’d be safe. The train wasn’t too busy but I did take a moment to recall the time when I was less fortunate.
I remembered it with a chilling vivivity we were on the way to Brighton.
I knew it was going to be his seat as soon as I saw him on the platform, unzipping, checking, zipping, and rechecking things. Something about his face suggested that he had for years had a mustache and had not long since removed it. He wasn’t going to think twice about disposing of me, especially considering then he’d get the chance to sit with you.
Though his hiking boot-march through the carriage was rather revolting, it wasn’t this that made my hands tense up into sour claws of nausea. It was the way he said it.
“You’re in my seat.”
No “excuse me,” no polite uncertainty, just the rigid, hideous fact. The thud with which it landed expelled all my preparation. Before I remembered my plans to pretend to be asleep, deaf, French, or only sat there because someone else was in my seat, I was walking to find another vacancy.
I ended up dwelling unhappily beside a girl with a boys bum. I knew that because she walked too far past when she returned to one of what I thought to be two empty seats when I sat myself there. I fidgeted until our reunion on the platform, where you brutally informed me “That man was really rather pleasant, actually.”
Today I thought I’d better make sure that couldn’t happen again and I pulled the ticket from the top of my seat. It took a few attempts and the facade of hanging a jacket to finallyplete. I was terribly cautious. There’s a threat of punishment for such deeds by fine as far as I understand, but those shackles were at the back of my mind as I crushed the reservation in my hidden fist. Folding and squeezing as if it were that beast on the way to the seaside.
Fortunately, there was no retribution. If anything the train got quieter as the journey continued.
And so in the tunnel, unable to decide, my head flicked through this trilogy of angles, angel after angle, until we were out the other side.
My frantic twitching no doubt caused the man at the adjacent table to narrow his eyes at the very least, I imagine.
I don’t know for sure.
I didn’t have time tot add him to the cycle
Vertaling
In de tunnel merkte ik dat ik de keuze had uit drie. Hoewel ik het erg aardig van ze vond om me dit aan te bieden, vraag ik me wel af of ze zich realiseerden wat voor een dilemma ze me stuurden.
Het probleem was dat als ik naar je spiegelbeeld in het linkervenster keek, ik het eigenlijke beeld van jou en je spiegelbeeld aan de rechterkant miste. En als ik naar rechts keek, had ik hetzelfde probleem, maar andersom.
In eerste instantie dacht ik dat ik waarschijnlijk op een van de spiegels moest gaan zitten, want die zouden spoedig verdwijnen, maar dat idee verdween snel en mijn aandacht werd weer naar het midden getrokken, waarbij ik af en toe aan beide kanten controleerde.
Ik moet zeggen dat ik een paar minuten eerder de authenticiteit van je dutje in twijfel trok. Toen de trein Loughborough verliet, vermoedde ik dat het een apparaat kon zijn om gesprekken te vermijden. Ik had hier echter nauwelijks een moment over nagedacht, toen een zware ademhaling en een slurpend geluid waarvan ik besloot dat het te gênant zou zijn om nep te zijn, me ertoe bracht te concluderen dat je dutje niet frauduleus was.
Ik vond het moeilijk om me op iets anders te concentreren terwijl je onder je jas zakte. Blij dat we tot dit uur hadden gewacht om te reizen, zodat de avondzon de gelegenheid kreeg om over die slapende wangen heen te springen, maar niet verontrust door het vooruitzicht om van de andere stoel naar de jouwe te worden verwijderd. Ik wist dat het gereserveerd was, maar ik hoopte dat degene die het had gereserveerd was omgevallen.
Het zag ernaar uit dat ik vandaag veilig zou zijn. De trein had het niet zo druk, maar ik nam even de tijd om me de tijd te herinneren dat ik minder geluk had.
Ik herinnerde het me met een huiveringwekkende levendigheid dat we onderweg waren naar Brighton.
Ik wist dat het zijn stoel zou worden zodra ik hem op het platform zag, terwijl hij dingen uitpakte, controleerde, ritste en opnieuw controleerde. Iets aan zijn gezicht suggereerde dat hij jarenlang een snor had gehad en dat hij die niet lang geleden had verwijderd. Hij zou er niet lang over nadenken om me van de hand te doen, vooral niet omdat hij dan de kans zou krijgen om bij je te komen zitten.
Hoewel zijn wandelschoenenmars door de koets nogal walgelijk was, waren dit niet de redenen waarom mijn handen verkrampen tot zure klauwen van misselijkheid. Zo zei hij het.
‘Je zit in mijn stoel.’
Geen ‘excuseer me’, geen beleefde onzekerheid, alleen het rigide, afzichtelijke feit. De plof waarmee het landde, verdreef al mijn voorbereidingen. Voordat ik me herinnerde dat ik van plan was te doen alsof ik sliep, doof, Frans was of alleen maar zat omdat iemand anders op mijn stoel zat, liep ik op zoek naar een andere vacature.
Ik woonde ongelukkig naast een meisje met een jongenskont. Ik wist dat omdat ze te ver voorbij liep toen ze terugkeerde naar een van wat ik dacht dat twee lege stoelen waren toen ik daar ging zitten. Ik friemelde tot onze reünie op het podium, waar je me brutaal vertelde: ‘Die man was eigenlijk best aardig.’
Vandaag dacht ik dat ik ervoor moest zorgen dat dit niet nog een keer kon gebeuren en ik haalde het kaartje van mijn stoel. Het kostte een paar pogingen en de gevel van het ophangen van een jas om uiteindelijk te voltooien. Ik was erg voorzichtig. Voor zover ik begrijp, dreigt straf voor dergelijke daden met boetes, maar die boeien waren in mijn achterhoofd toen ik het reservaat in mijn verborgen vuist verpletterde. Vouwen en knijpen alsof het dat beest was op weg naar de kust.
Gelukkig was er geen vergelding. De trein werd in ieder geval stiller naarmate de reis vorderde.
En dus, in de tunnel, niet in staat om te beslissen, flitste mijn hoofd door deze trilogie van hoeken, engel na hoek, totdat we aan de andere kant waren.
Mijn verwoede spiertrekkingen zorgden er ongetwijfeld voor dat de man aan de aangrenzende tafel zijn ogen op zijn minst kneep, veronderstel ik.
Ik weet het niet zeker.
Ik had geen tijd om hem aan de cyclus toe te voegen