Hoor mijn verhaal van tragedie: Faustus: “Helaas, filosofie heb ik verkend evenals geneeskunde en recht voeg daar spijtig genoeg aan toe mijn studies in de theologie Toch zit ik hier, een dwaze saaie niet wijzer dan ik eerder was Geen hond kan zo leven opgedane kennis is verre van zaligmakend Dus besloot ik mijn ziel te bevrijden door de zwartste magie en duistere alchemie” (Goethe: Faust) En uit mijn oude bibliotheek heb ik dit boek, waarvan mij verteld is de sleutel bevat tot de vreemdste landen Plaatsen die nooit door de mens zijn bereisd Het zal, zonder twijfel, mijn ogen openen door de hel zal ik eindelijk mijn paradijs vinden De Dwaas: Van het doorbladeren van dit boek heb ik geleerd dat alles waar ik ooit naar verlangd heb gemakkelijk kan worden bereikt met woorden die haalbaar zijn Zolang ik in mijn cirkel blijf kan niets mij deren, de demonen zijn geketend En met het volgende woord verbrand ik De duivels keren terug naar de hel Faustus: Zoals een dwaas een duivel oproept, zo zal ik… de Gevallen Engel van het Licht oproepen En met zijn weduwe in mijn zicht zal ik blijven (zowel dag als nacht) zo gelukkig als een man maar kan zijn want geen kennis zal mij vreemd zijn Van sterren in de hemel zal ik weten Als het leven zelf zal ik onderzoeken Regen en donder verdraag ik, evenzo vuur en ijs de elementen kwellen mij met het enige doel dat ik zal zien en de wijsheid van de Heer zal kennen. Lucifer ik roep u! Mephistopheles: Ik ben gekomen om u zo laat te bezoeken (hoewel je spreuken niet meer van deze tijd zijn) Om te zien wie de spot drijft met de naam van God hij zou van belang kunnen zijn voor mijn heer Faustus: Dan zal ik spreken, en je hoort dit: In mijn zoektocht naar eeuwige gelukzaligheid… zal ik mijn ziel aan u geven. Als wat je beweert echt waar is Dan zul je me loyaal dienen mijn bevelen nauwkeurig opvolgen Voor mij elke taak volbrengen breng me de maan als ik erom vraag Als de tijd om is, eis je je prijs op: Mijn ziel voor altijd afwezig uit het hemelse paradijs Terwijl ik dit verbond teken in bloed van een snee in mijn hand Mijn ziel is niet voor God om op te eisen Ik zal vierentwintig jaar hebben met maagden en roem En nu vraag ik u De geheimen van het leven, van de blauwe oceanen van de sterren aan de machtige hemel van de maan en de planeten hoog in de lucht Mephistopheles: Dat is niet aan de mens om te weten zoals woorden niet kunnen vertellen waar ze van zijn en de mens niet kan bevatten wat woorden niet kunnen bevelen want woorden zijn veel glorieuzer dan ooit de mens was Faustus: Je verraderlijke leugens zijn machteloos Je overtuigt me niet, want ik benadruk: Begrijp ik niet liefde en haat, plezier en pijn, lust en het lot? Ik kan ze niet beschrijven, toch weet ik dat ze in mijn hart met vuur vloeien Hoe ik berouw heb over mijn afschuwelijke daden, deze duivels vervullen niet mijn behoeften… Mephistopheles: Faustus, ik ben helemaal niet blij Je probeert te ontsnappen, maar je hebt geen wil dan te baden in alle genoegens die het vlees kan geven ook al is, zoals blijkt, je maagd een duivel en nu is de dag van je angsten Ik zal innen wat van mij is na twaalf jaar zoals dag en nacht ik je overvloed gaf (twaalf en twaalf is vier-en-twintig) zo, wat van jou was is nu voor altijd van mij”