Origineel
John Brown went off to war to fight on a foreign shore.. His mama sure was proud of him!. He stood straight and tall in his uniform and all.. His mama’s face broke out all in a grin.. “Oh son, you look so fine, I’m glad you’re a son. of mine,. You make me proud to know you hold a gun.. Do what the captain says, lots of medals you will get,. And we’ll put them on the wall when you come home.”. As that old train pulled out, John’s ma began to. shout,. Tellin’ ev’ryone in the neighborhood:. “That’s my son that’s about to go, he’s a soldier. now, you know.”. She made well sure her neighbors understood.. She got a letter once in a while and her face broke into a smile. As she showed them to the people from next door.. And she bragged about her son with his uniform and. gun,. And these things you called a good old-fashioned war.. Oh! Good old-fashioned war!. Then the letters ceased to come, for a long time they did not come.. They ceased to come for about ten months or more.. Then a letter finally came saying, “Go down and. meet the train.. Your son’s a-coming home from the war.”. She smiled and went right down, she looked everywhere around. But she could not see her soldier son in sight.. But as all the people passed, she saw her son at last,. When she did she could hardly believe her eyes.. Oh his face was all shot up and his hand was all blown off. And he wore a metal brace around his waist.. He whispered kind of slow, in a voice she did not. know,. While she couldn’t even recognize his face!. Oh! Lord! Not even recognize his face.. “Oh tell me, my darling son, pray tell me what. they done.. How is it you come to be this way?”. He tried his best to talk but his mouth could hardly move. And the mother had to turn her face away.. “Don’t you remember, Ma, when I went off to war. You thought it was the best thing I could do?. I was on the battleground, you were home… acting proud.. You wasn’t there standing in my shoes.”. “Oh, and I thought when I was there, God, what am. I doing here?. I’m a-tryin’ to kill somebody or die tryin’.. But the thing that scared me most was when my enemy came close. And I saw that his face looked just like mine.”. Oh! Lord! Just like mine!. “And I couldn’t help but think, through the. thunder rolling and stink,. That I was just a puppet in a play.. And through the roar and smoke, this string is finally broke,. And a cannon ball blew my eyes away.”. As he turned away to walk, his Ma was still in shock. At seein’ the metal brace that helped him stand.. But as he turned to go, he called his mother close. And he dropped his medals down into her hand.
Vertaling
John Brown trok ten strijde op een vreemde kust… Zijn moeder was zeker trots op hem! Hij stond recht en groot in zijn uniform en zo… Het gezicht van zijn moeder brak open in een grijns… “Oh zoon, je ziet er zo goed uit, ik ben blij dat je een zoon van mij bent,. Je maakt me trots als ik weet dat je een wapen vasthoudt. Doe wat de kapitein zegt, je krijgt veel medailles… En we hangen ze aan de muur als je thuiskomt.” Toen die oude trein vertrok, begon John’s moeder te schreeuwen… Ze zei tegen iedereen in de buurt:. “Dat is mijn zoon die op het punt staat te gaan, hij is een soldaat, nu, weet je.” Ze zorgde ervoor dat haar buren het begrepen. Ze kreeg af en toe een brief en haar gezicht brak in een glimlach. Als ze die liet zien aan de mensen van hiernaast… En ze schepte op over haar zoon met zijn uniform en geweer. En deze dingen noemde jij een goede ouderwetse oorlog.. Oh! Goede ouderwetse oorlog! Toen kwamen de brieven niet meer, voor een lange tijd kwamen ze niet meer… Ze kwamen niet meer gedurende tien maanden of meer… Toen kwam er eindelijk een brief waarin stond: “Ga naar beneden en ontmoet de trein… Uw zoon komt thuis van de oorlog.” Ze glimlachte en ging meteen naar beneden, ze keek overal rond. Maar ze kon haar soldatenzoon niet zien. Maar toen alle mensen voorbij kwamen, zag ze eindelijk haar zoon. Toen ze hem zag, kon ze haar ogen nauwelijks geloven. Zijn gezicht was aan flarden geschoten en zijn hand was eraf geblazen. En hij droeg een metalen beugel om zijn middel… Hij fluisterde een beetje langzaam, met een stem die ze niet kende… Terwijl ze zijn gezicht niet eens kon herkennen!. Oh! Heer! Zelfs zijn gezicht niet herkennen… “Vertel me, mijn lieve zoon, vertel me wat ze gedaan hebben… Hoe ben je zo geworden?”. Hij deed zijn best om te praten, maar zijn mond kon nauwelijks bewegen. En de moeder moest haar gezicht afwenden… “Weet je niet meer, Ma, toen ik naar de oorlog vertrok. Je dacht dat het het beste was wat ik kon doen? Ik was op het slagveld, jij was thuis… trots aan het doen… Jij stond niet in mijn schoenen.” “Oh, en ik dacht toen ik daar was, God, wat doe. Wat doe ik hier? Ik probeer iemand te vermoorden of ik probeer te sterven. Maar waar ik het meest bang voor was, was toen mijn vijand dichtbij kwam. En ik zag dat zijn gezicht precies op het mijne leek.” Oh! Heer! Net als het mijne! “En ik kon het niet helpen te denken, door de donder en de stank… dat ik maar een marionet was in een toneelstuk… En door het gebrul en de rook, brak dit touw eindelijk,,. En een kanonskogel blies mijn ogen weg.” Toen hij zich omdraaide om te lopen, was zijn moeder nog steeds in shock. Bij het zien van de metalen beugel die hem overeind hielp… Maar toen hij zich omdraaide om te gaan, riep hij zijn moeder bij zich. En hij liet zijn medailles in haar hand vallen.