[Vers 1] I stood stone-like at midnight Suspended in my masquerade Ik kamde mijn haar tot het precies goed zat En commandeerde de nachtbrigade Ik stond open voor pijn en werd gekruist door de regen En ik liep op een kromme kruk Ik wandelde helemaal alleen door een fall-out zone En kwam naar buiten met mijn ziel onaangeroerd Ik verborg me in de vertroebelde woede van de menigte Maar toen ze zeiden, “Ga zitten,” stond ik op Ooh, growin’ up [Vers 2] Wel, de vlag van piraterij vloog van mijn mast And my sails were set wing to wing Ik had een jukebox afgestudeerde als eerste stuurman Ze kon niet zeilen maar ze kon zeker zingen Ik duwde B-52 en bombardeerde ze met de blues With my gear set stubborn on standing brak ik alle regels Strafte mijn oude middelbare school Never once gave thought to landing I hiding in the clouded warmth of the crowd Maar toen ze zeiden, “Kom naar beneden,” gaf ik over Ooh, growin’ up [Spoken] Ik heb nog nooit een eerlijke baan gehad in mijn hele leven. Ik heb nog nooit hard gewerkt. Ik heb nog nooit van negen tot vijf gewerkt. Ik heb nog nooit vijf dagen per week gewerkt, tot nu. Ik vind het maar niks. Ik heb nog nooit een fabriek van binnen gezien en toch is dat alles waar ik ooit over geschreven heb. Voor u staat een man die wild en absurd succesvol is geworden door te schrijven over iets waar hij – absoluut geen persoonlijke ervaring mee heeft. Ik heb het allemaal verzonnen. Zo goed ben ik. Ik weet zeker dat u zich afvraagt hoe dit grote wonder tot stand is gekomen. Wel, in het begin was er een grote duisternis over de wateren, als kind, was het Kerstmis, je verjaardag, zomervakantie, maar de rest van het leven was een levenloos zuigend zwart gat. Een levenloos zwart gat van huiswerk, kerk, school, huiswerk, kerk, school, huiswerk, kerk, school, sperziebonen, sperziebonen, klote sperziebonen. Maar toen, toen een verblindende flits van geheiligd licht, een mens, en gewoon een kind, gewoon een kind van de zuidelijke stokken, maar uh, nieuw soort mens, hij splitste de wereld in twee, en plotseling, bestond er een nieuwe wereld. Degene onder je riem. En boven je hart. Zondagavond 1956, op 39 en een half Institute Street, in een flat in Coldwater en in de geest van een zevenjarig kind, was de revolutie uitgezonden. Recht onder de neus van de machthebbers, die, als ze hadden geweten wat er gebeurde en welke grote veranderingen er op komst waren, deze shit zouden hebben stilgelegd, of waarschijnlijker, heel snel zouden hebben stopgezet, want wij, de niet bekekenen, de onzichtbaren, de machtelozen, de kinderen, zouden meer willen. Nu meer leven, meer liefde, en meer seks, en meer hoop, en meer waarheid, en meer macht, en meer soul, en bovenal, meer rock ‘n’ roll. Dus zat ik met mijn moeder, mijn kleine zevenjarige geest in vuur en vlam, te staren in een blauwe buis terwijl er plezier gebeurde. Plezier, het echte plezier. De vreugdevolle, levensbevestigende, heupwiegende, kontschuddende, gitaarspelende, geest- en hartveranderende, ras-uitdagende, zielsverheffende gelukzaligheid van een vrijer bestaan. Een vrijer bestaan explodeerde in nietsvermoedende huizen in heel Amerika, op een gewone zondagavond. De wereld was verdomme veranderd. In een oogwenk. In een zwetend nat orgasme van plezier. En alles wat je moest doen om er een voorproefje van te krijgen, was het risico nemen om jezelf te zijn. Want de rock ‘n’ roll geest was uit de fles gelaten en hij vertelde ons dat als je in de U.S.A. geboren was, mijn medeburgers, deze gevoelens, deze vrijheden, dit plezier, je geboorterecht was. Ik luisterde, ik geloofde, en ik hoorde een machtige oproep tot actie. Dus, ik bestudeerde mijn nieuwe held. En ik merkte op dat hij dezelfde twee armen, twee benen en twee ogen heeft als ik. Ja, hij is een menselijke Adonis, en ik ben – zielig griezelig. Maar daar kom ik wel uit, oké. Het enige wat hij had dat ik niet had, zat vast rond zijn middel. Het was de gitaar. De gitaar, of zoals mijn vader het had gedoopt, “Die klote gitaar”. Maar die klote gitaar was de sleutel. Het was het zwaard in de steen, het was de staf der gerechtigheid, en ze verkopen ze bij Western Auto voor 25 dollar! Dus ik smeekte mijn moeder om me te huren, want we konden geen gitaar kopen bij Mike Deal’s Music School in South Street. Op een zaterdagmiddag, bracht ik hem mee naar huis. En ik zat op de bank in de woonkamer. Ik maakte de krokodillenkoffer los en opende hem langzaam. En uit de groene fluwelen voering kwam de zoete geur van een kersenhouten cocktail van kracht, plezier, verlossing, en dromen en dromen en dromen. Dus ik nam lessen, toegewijd, ik nam lessen voor twee volle weken, en ik stopte. Het was te verdomd moeilijk. Gitaar leren, niet alleen was het verdomd moeilijk, maar de lessen waren saai, geef me gewoon de drie magische akkoorden alsjeblieft! En laat me draaien. En schreeuwen. Maar ik was een kind van zeven en mijn handen pasten nauwelijks om de hals en ik kon het zuurverdiende geld van mijn moeder niet week na week verspillen, dus ik wist heel snel, dat het terug moest gaan. Maar de ochtend voor ik hem terugbracht, deed ik hem nog een keer om. Ik nam hem mee naar de achtertuin waar de buurtkinderen waren. En ik gaf mijn eerste show. Woo! Ik sloeg er op. Ik schudde er mee. Ik schreeuwde. Ik zong voodoo onzin. Ik brandde een gat in het gras. Ik schudde met mijn zeven jaar oude kont, woo! En het belangrijkste, ik poseerde ermee. Dat is de shit! Ik danste ermee, ik deed alles behalve ermee spelen. Dat kon ik niet. Ik was zo slecht en de kinderen lachten en lachten om mijn domme kont. En we brachten het die middag terug. Ik reed terug naar huis, met mijn moeder in de auto, zat op de achterbank en ik was stil, dacht na, ik was een beetje teleurgesteld, in mezelf. Maar ergens van binnen wist ik dat ik heel even, heel even, voor die kinderen in die achtertuin, bloed rook. [Vers 3] Ik nam maandenlange vakanties in de stratosfeer Weet je, het is echt moeilijk om je adem in te houden Ik zweer dat ik alles verloor waar ik ooit van hield of bang voor was Ik was het kosmische kind in een kostuum Mijn voeten wortelden eindelijk in de aarde Maar ik heb een mooi plekje tussen de sterren. Ik zweer dat ik de sleutel tot het universum vond In de motor van een oude geparkeerde auto Ik verstopte me in de vertroebelde woede van de menigte Maar toen ze zeiden, “Ga zitten,” stond ik op Ooh, growin’ up Ooh, growin’ up [Spoken] En het was bye-bye New Jersey. Ik ga de lucht in!