Origineel
Me moriré en París con aguacero,
un día del cual tengo ya el recuerdo.
Me moriré en París - y no me corro -
tal vez un jueves, como es hoy, de otoño. Jueves será, porque hoy, jueves, que proso
estos versos, los húmeros me he puesto
a la mala y, jamás como hoy, me he vuelto,
con todo mi camino, a verme solo. César Vallejo ha muerto, le pegaban
todos sin que él les haga nada;
le daban duro con un palo y duro también con una soga; son testigos
los días jueves y los huesos húmeros,
la soledad, la lluvia, los caminos…...
Vertaling
Ik sterf in Parijs met een stortbui,
een dag waarvan ik de herinnering al heb.
Ik ga dood in Parijs - en ik kom niet klaar -
misschien een donderdag, zoals het nu is, in de herfst. Donderdag wordt, want vandaag, donderdag, wat proza
deze verzen, de nummers die ik heb gezet
naar het slechte en, zoals nooit vandaag, heb ik me gekeerd,
met mijn hele weg, om me alleen te zien. César Vallejo is dood, ze sloegen hem
allemaal zonder dat hij hen iets aandeed;
ze sloegen hem hard met een stok en ook hard met een touw; het zijn getuigen
op donderdag en de opperarmbeenderen,
eenzaamheid, regen, wegen ... ...