Nog niet zo lang geleden, in mijn middelbare schooltijd, keek ik naar een meisje van zo ver weg. elke keer als ze me passeerde draaide ik mijn hoofd weg en zuchtte stilletjes. en als dan danste haar haar een geheime tango die alleen ik kon begrijpen en als ze me vroeg naar het tijdstip van de dag, keek ik haar in de ogen en zei rustig zeggen: Kristina. Kristina. Heb je enig idee wie ik ben? (hell no) dus luister goed want ik zal het je één keer vertellen en ik zal het zo goed mogelijk uitleggen. Kristina. Kristina. Je kent me niet dus ik zal moeten volhouden. Ik ben een beetje verlegen dus vraag je niet af waarom Kristina niet weet dat ik besta. Van klas tot klas volgde ik haar volgde ik haar maar ik zwoer dat ik haar ongemoeid zou laten en als ze ooit stopte en omdraaide werd ik zo nerveus en staarde ik naar de grond. En toen op een dag fotograferen vond ik een contactafdruk die ik niet kon geloven en daar was ze en daar was ze, starend naar mij, dus nam ik haar zo rustig mee naar huis. 17/1988 Het is een dag die... die ik ben gaan haten. Toen ik de videotheek binnenliep, stond ze daar en mijn kaak op de grond viel. Met haar tenen te tikken wachtend in de rij met een film en een andere Waarom deed ik de moeite waarom gaf ik om dit meisje genaamd Kristina? Kristina. Kristina. Je zult nooit weten wie ik ben (jouw verlies) Dit is vaarwel dus huil alsjeblieft niet en ik zal je zo zacht als ik kan laten zakken. Kristina. Kristina. Nog een naam om van mijn lijst te schrappen. In een ander leven had het leuk kunnen zijn, maar Kristina, ze zal niet weten wat ze gemist heeft.