Origineel
C’était un gamin, un gosse de Paris. Une pauvre fille aux grands yeux flétris. . Elle aimait les fleurs, les roses surtout. Et le cher bambin, le dimanche. Lui apportait des roses blanches. Au lieu d’acheter des joujoux. La câlinant bien tendrement. Il disait en les lui donnant. C’est aujourd’hui dimanche. Tiens ma jolie maman. Voici des roses blanches. Toi qui les aimes tant. Va quand je serai grand. Toutes ses roses blanches. Pour toi jolie maman. Au dernier printemps le destin brutal. Elle tomba malade et pour l’hôpital. Un matin d’avril parmi les promeneurs. N’ayant plus un sous dans sa poche. Sur un marché le pauvre gosse. Furtivement vola quelques fleurs. La fleuriste l’ayant surpris. En baissant la tête il lui dit. C’est aujourd’hui dimanche. Et j’allais voir maman. J’ai pris ces roses blanches. Elle les aiment tant. Sur son petit lit blanc. Là-bas elle m’attend. J’ai pris ces roses blanches. Pour ma jolie maman. La marchande émue doucement lui dit. “Emporte-les je te les donne”. Elle l’embrassa et l’enfant partit. Tout rayonnant qu’on le pardonne. Puis à l’hôpital il vint en courant. . Lui dit tu n’as plus de maman. Et le gamin s’agenouillant dit devant le petit lit blanc. C’est aujourd’hui dimanche. Tiens ma jolie maman. Voici des roses blanches. Toi qui les aimais tant. Et quand tu t’en iras. Au grand jardin là-bas. Ces belles roses blanches. Tu les emporteras
Vertaling
Hij was een kind, een kind uit Parijs. Een arm meisje met grote verdorde ogen. Ze hield van bloemen, vooral rozen. En de lieve jongen, op zondag. Bracht haar witte rozen. In plaats van speelgoed te kopen. Haar heel teder knuffelen. Zei hij terwijl hij ze aan haar gaf. Vandaag is het zondag. Hier is mijn mooie moeder. Hier zijn wat witte rozen. Jij die zoveel van ze houdt. Ga als ik groot ben. Al deze witte rozen. Voor jou, mooie mama. In de laatste lente het brute lot. Ze werd ziek en naar het ziekenhuis gebracht. Op een aprilochtend tussen de wandelaars. Zonder een cent op zak. Op een markt, het arme kind Stiekem wat bloemen gestolen. De bloemist heeft hem verrast. En terwijl hij zijn hoofd liet zakken zei hij tegen haar. Vandaag is het zondag. En ik zou naar mijn moeder gaan. Ik nam deze witte rozen. Ze vindt ze zo leuk. Op haar kleine witte bed. Daar wacht ze op me. Ik nam deze witte rozen. Voor mijn mooie moeder. De koopman, ontroerd, zei zachtjes tegen haar. “Neem ze mee, ik geef ze aan jou”. Ze kuste hem en het kind vertrok. Allemaal stralend dat hij vergeven was. Toen kwam hij naar het ziekenhuis gerend. Hij zei tegen haar, “Je hebt geen moeder meer. En de jongen knielde neer en zei voor het kleine witte bed. Vandaag is het zondag. Hier is mijn mooie moeder. Hier zijn wat witte rozen. Jij die zoveel van hen hield. En als je weggaat. Naar de grote tuin daar. Die mooie witte rozen. Je zult ze wegnemen