Origineel
Amigo escute com calma. A minha pobre canção. Que traz lembranças da alma. Guardadas no coração. Há quase dezoito anos. Um sertanejo menino. Partiu seguindo o destino. Buscando uma ilusão. Só muito tarde entendeu. Que a sua felicidade. Era viver de saudade. Do seu amado sertão.. Marcado pela tristeza. Desesperado e aflito. Fez versos à natureza. E àquele solo bendito. Nas matas, campos e lagos. Encantos de uma terra. Citou o alto da serra. No amanhecer mais bonito. E o astro rei majestoso. Nas manhãs mais coloridas. Pintando quadros da vida. Na tela do infinito.. Que vida mais cor-de-rosa. A sorte deixou perdida. A estradinha mimosa. De minha infância querida. Porque sou eu o caboclo. Que por missão ou vaidade. Deixou a felicidade. Na terra nunca esquecida. Quis o destino mandar-me. Sentir na grande cidade. O alvorecer da saudade. Já no poente da vida. Voltar não pude é verdade. Pra terra dos madrigais. Pra não morrer de saudade. Com a falta dos velhos pais. E hoje o tão qual quebrado. Herança dura da sorte. Espero antes da morte. Nos meus instantes finais. Que deus permita que eu sonhe. Com aqueles campos e flores. Na terra dos meus amores. Que eu não verei nunca mais
Vertaling
Vriend, luister rustig naar me. Mijn arme liedje. Dat brengt herinneringen terug aan de ziel In mijn hart bewaard Bijna achttien jaar geleden Een plattelandsjongen Hij volgde zijn lot. Op zoek naar een illusie. Pas te laat begreep hij het. Dat zijn geluk. Was om te leven met verlangen. Van zijn geliefde sertão… Getekend door droefheid. Wanhopig en gekweld. Hij schreef verzen aan de natuur. En op die gezegende grond. In bossen, velden en meren. De charmes van een land. Hij noemde de top van de berg Bij de mooiste dageraad. En de majestueuze ster. In de meest kleurrijke ochtenden. Schilderijen van het leven. Op het doek van oneindigheid… Wat een rooskleuriger leven. Fortuin verloren achtergelaten. De mimosa weg Van mijn lieve kindertijd. Omdat ik de caboclo ben. Die door missie of ijdelheid Links geluk In een land dat nooit vergeten is. Het lot wilde me sturen. Om te voelen, in de grote stad. De dageraad van verlangen. Al in de zonsondergang van het leven. Ik kon niet teruggaan, dat is waar. Naar het land van madrigalen. Om niet langer in vrede te sterven. Met het gemis van de oude ouders. En vandaag zo gebroken. Herança dura da sorte. Ik wacht op de dood. In mijn laatste momenten Dat God me toestaat te dromen. Van die velden en bloemen In het land van mijn liefdes Dat ik nooit meer zal zien