Origineel
Eu moro bem lá no mato, não tem nem som de vitrola. Lá eu vivo sossegado, não tem ninguém que me amola. O meu vizinho mais perto é uma tribo de corola. É ouvir meus passarinhos, cantam fora da gaiola. Ainda sou pedra bruta, eu sou um caboclo pachola. Sou feliz vivendo assim eu, meu Deus e a viola. De manhã vou pro serviço, a preguiça não me assola. Preparo minha marmita e ponho numa sacola. Chego até queimar a mão no cabo da caçarola!. Escuto o galo cantando no galho da carambola. E no terreiro o barulho do “tô fraco” das angolas. Sou feliz vivendo assim eu, meu Deus e a viola. Eu faço do tempo o tempo, a natureza é uma escola. Eu bebo as minhas pinguinhas e a pressão não descontrola. Quem canta seu mal espanta e tira a tristeza de sola. Até escrevo uns versinhos, quando me vem na cachola. Se tenho aborrecimento a viola me consola. Sou feliz vivendo assim, eu, meu Deus e a viola. Tem porquinhos no chiqueiro, redondinhos que nem bola. Tem fatura no terreiro, nunca precisei de esmola. Peitoral do puro sangue é de ouro e prata quinze argolas. Com pedrinhas de brilhante num capricho que extrapola. Tô com tudo e mais um pouco a miséria lá não rola. Sou feliz vivendo assim eu, meu Deus e a viola
Vertaling
Ik woon in de rimboe, er is niet eens een platenspeler. Daar leef ik rustig, er is niemand die me lastig valt. Mijn naaste buur is een stam van corolla. Het is om naar mijn kleine vogeltjes te luisteren, ze zingen buiten de kooi. Ik ben nog steeds een ruwe steen, ik ben een pachola caboclo. Ik ben blij om zo te leven, ik, mijn God en de gitaar. s Morgens ga ik naar m’n werk, luiheid achtervolgt me niet. Ik maak mijn lunchpakket klaar en stop het in een zak. Ik brand zelfs mijn hand aan het handvat van de braadpan. Ik hoor de haan zingen op de tak van de carambola. En op de binnenplaats het lawaai van de “tô fraco” van de angolas. Ik ben blij om zo te leven, ik, mijn God en de gitaar. Ik maak tijd in tijd, de natuur is een school. Ik drink mijn kleine druppels en de druk loopt niet uit de hand. Hij die zingt, verjaagt het kwaad en neemt het verdriet weg. Ik schrijf zelfs een paar verzen, als ik in mijn hoofd zit. Als ik me verveel, troost de gitaar me. Ik ben blij om zo te leven, ik, mijn God en de gitaar. Er zijn varkentjes in de varkensstal, zo rond als een balletje. Er ligt een rekening in de tuin, ik heb nooit aalmoezen nodig gehad. Het borststuk van de zuiverbloed is gemaakt van goud en zilver, vijftien ringen. Met kleine glimmende steentjes in een opwelling die extrapoleert. Ik heb alles en een beetje meer, ellende rolt daar niet. Ik ben blij om zo te leven, ik, mijn God en de gitaar