Origineel
Manso remanso que murmura docemente. Neste retiro silencioso no sertão. Os cavaquinhos dando volta na corrente. Com a cigarra a zunir no espião. De muito longe vem o som da fazendinha. É o retireiro a tratar da criação. O sol se põe, a tarde cai, a noite desce. Neste amado fim de mundo quase morro de emoção. Piá de novo meu querido bafural. Na velha calva que outrora foi caminho. Enquanto fazes contra canto a urutal. Deixa que eu volte ao passado com carinho. Serra das nesas, lá morou a tia zefa. Tia badia muito além do douradinho. Pelas quebradas há um canto diferente. Rouxinol desiludido que retorna hoje ao ninho. O sertanejo sempre volta as origens. No desespero de encontrar tranqüilidade. Embora quase não existam matas virgens. A gente encontra os retalhos de saudade. Uma tapera com os restos de um curral. São fragmentos do que foi a mocidade. Se a saudade é um bem que me faz mal. Foi vivendo de lembranças para ter felicidade
Vertaling
Een lieflijk ruisend stroompje. In deze stille retraite in de sertão. De ukeleles draaien in de stroom. Met de cicade zoemend in de spion. Van ver weg komt het geluid van de kleine boerderij. Het is de retiriro die de boerderij verzorgt. De zon gaat onder, de middag valt, de nacht daalt. In dit geliefde einde van de wereld sterf ik bijna van ontroering. Piá opnieuw mijn lieve bafural. Op de oude kale plek die ooit een pad was. Terwijl je het urutal tegenzingt. Laat me met genegenheid terugkeren naar het verleden. Serra das nesas, daar woonde tante Zefa. Tia badia ver voorbij de douradinho. Door de kieren is er een andere hoek. Een gedesillusioneerde nachtegaal die vandaag terugkeert naar zijn nest. De landgenoot keert altijd terug naar zijn oorsprong. In de wanhoop om rust te vinden. Hoewel er bijna geen maagdelijke bossen zijn. We vinden de fragmenten van verlangen. Een hut met de resten van een kraal. Het zijn fragmenten van wat jeugd was. Als nostalgie iets goeds is, maakt me dat ziek Het was leven op herinneringen om geluk te hebben