Origineel
You are the light, the circle, the ring, the grave and the shelter, the trail and the road
The rhythm, the secret of all that was born, the spring and the fall, the hail and the snow
A rock, the sand, the shade of the tree growing on the side of the mountain at dawn
You moan you grumble in every sound beneath the curtains behind the door
You are the seldom, the more and more, the maybe later and the not quite yet
The floatsam cast upon the shore, the mesmerizing tune of a siren song.
And you’re the one, the only one, who can appease my trouble, my torment,
When all sense seems gone, when my life feels lost.
The sacred and the profane, a seashell in the sand, the crackling of the rain, the underhand.
May the dust, may the blood, may the fury when unfurled,
May the icy hearts of men never stain the mirror
May the night, may the mud, may the folly of the world,
May the anger and the storm never blacken the tain.
Who should I talk to ? The grounds ? The walls ? Those who won’t listen ? All the deaf like me ?
You are the smoke, the ashes, the mask, and you never answer to what I ask
And you’re the one, the only one, who can appease my trouble, my torment,
When all sense seems gone, when my life feels lost.
Vertaling
Jij bent het licht, de cirkel, de ring, het graf en de beschutting, het spoor en de weg
Het ritme, het geheim van alles wat geboren is, de lente en de herfst, de hagel en de sneeuw
Een rots, het zand, de schaduw van de boom die groeit op de zijkant van de berg bij dageraad
Je kreunt, je moppert in elk geluid onder de gordijnen achter de deur
Jij bent het zeldzame, het meer en meer, het misschien later en het nog niet helemaal
Het drijfhout dat op de oever wordt geworpen, de betoverende melodie van een sirenenzang.
En jij bent degene, de enige, die mijn problemen kan verzachten, mijn kwelling,
Wanneer alle gevoel verdwenen lijkt, wanneer mijn leven verloren voelt.
Het heilige en het profane, een schelp in het zand, het geknetter van de regen, het achterbakse.
Moge het stof, moge het bloed, moge de woede wanneer ontplooid,
Mogen de ijzige harten van mannen nooit de spiegel bevlekken
Moge de nacht, moge de modder, moge de dwaasheid van de wereld,
Moge de woede en de storm nooit het teer zwart maken.
Tegen wie moet ik praten? De grond? De muren? Degenen die niet willen luisteren? Al de doven zoals ik?
Jij bent de rook, de as, het masker, en je antwoordt nooit op wat ik vraag.
En jij bent degene, de enige, die mijn problemen kan verzachten, mijn kwelling,
Als alle verstand weg lijkt, als mijn leven verloren voelt.