Origineel
Green world, love the chloroform.
Front porch in the thunderstorm.
Controlled chaos, confused energy.
So stop reading the weather charts.
Stop counting the playing cards.
There’s no system, there’s no guarantee
That the love you feel and carry inside can be passed.
But you try, I know you do you still talk
To your plans.
Ask how are you getting on alone?
Some wander the wilderness,
Some drink cosmopolitans.
Some cold science, some glean astro-planes.
I can’t tell where the canvas stops,
Homesick as an astronaut.
Just keep drifting, but still can’t explain.
How the love we feel we carry inside can be passed.
See a brother in the gutter you reach out your hand.
Ask how are you getting on alone?
What gauge measures miracles?
And whose heartbeat’s electrical?
We feign sickness with our modern joy.
But even Western medicine,
It couldn’t save Danny Callahan.
Bad bone marrow, a bald little boy.
But the love he feels he carries inside can be passed.
He lay still,
His mother kissed him goodbye, said ‘comeback.’
Where are you going to alone?
Where are you going all alone?
Vertaling
Groene wereld, hou van de chloroform.
Voorportaal in de onweersbui.
Gecontroleerde chaos, verwarde energie.
Dus stop met het lezen van de weerkaarten.
Stop met het tellen van de speelkaarten.
Er is geen systeem, er is geen garantie
dat de liefde die je voelt en in je draagt kan worden doorgegeven.
Maar je probeert het, ik weet dat je het doet, je praat nog steeds
Met je plannen.
Vraag hoe het met jou alleen gaat?
Sommigen zwerven door de wildernis,
Sommigen drinken Cosmopolitans.
Sommigen doen aan wetenschap, sommigen verzamelen astro-vlakken.
Ik kan niet zeggen waar het doek ophoudt,
Heimwee als een astronaut.
Ik blijf gewoon drijven, maar kan nog steeds niet verklaren.
Hoe de liefde die we in ons dragen, kan worden doorgegeven.
Als je een broeder in de goot ziet, steek je je hand uit.
Vraagt hoe het met jou alleen gaat?
Welke maatstaf meet wonderen?
En wiens hartslag is elektrisch?
We veinzen ziekte met onze moderne vreugde.
Maar zelfs de westerse geneeskunde,
kon Danny Callahan niet redden.
Slecht beenmerg, een kale kleine jongen.
Maar de liefde die hij in zich draagt, kan worden doorgegeven.
Hij lag stil,
Zijn moeder kuste hem vaarwel, zei: ‘kom terug’.
Waar ga je alleen naar toe?
Waar ga je helemaal alleen heen?