Origineel
Já cansei de pedir-lhe. Já cansei de dizer-lhe que eu sem ela me desespero. Mas não quis escutar-me. E seus lábios abriram-se para dizer-me já não te quero. Eu senti minha vida. Se perdendo no abismo profundo e negro qual minha sorte. Quis esquecê-la, quis então me afastar. Mais enquanto eu bebia, eu já me via de novo a chorar. Já cansei de pedir. Com pranto a cair já ergui a taça e por ela brindei. Porém não quis me ferir era o ultimo brinde. De um boêmio a quem tanto amei. Os boêmios calaram. E das mãos já sem força caiu a taça sem me dar conta. Ela quis alegrar-me ao sentir minha dor. Mas já estava escrito que naquela noite perdi o seu amor
Vertaling
Ik heb er genoeg van om het haar te vragen. Ik ben het zat haar te vertellen dat ik zonder haar wanhopig ben. Maar ze wilde niet naar me luisteren. En haar lippen openden zich om me te zeggen dat ik je niet langer wil. Ik voelde dat mijn leven Verdwaald in de diepe en zwarte afgrond die mijn geluk. Ik wilde haar vergeten, ik wilde weg. Maar terwijl ik dronk, merkte ik al dat ik weer huilde. Ik ben het zat te vragen. Met vallende tranen hief ik de beker en toostte op haar. Maar ik wilde mezelf geen pijn doen, het was de laatste toost. Van een bohémien waar ik zoveel van hield. De bohemiens waren stil. En uit de handen die al geen kracht meer hadden viel de beker zonder dat ik het merkte. Ze wilde me opvrolijken door mijn pijn te voelen. Maar het was al geschreven die nacht dat ik haar liefde verloor