Origineel
Fiz tanta homenagem ao interior. e ao trabalhador de alma gentil. dos versos que fiz os colegas gravaram. e se espalharam por este Brasil. e a saudade da minha terra. tornou-se um hino na voz do meu povo. porque quem deixou sua terra querida. embora alcançando sucessos na vida. não há quem não queira reve-la de novo. quem é que esquece o campo, a cascata. o lago, a mata, a pesca de anzol. o gado pastando, o capim do atalho. molhado de orvalho brilhando ao sol. e a gentileza daquele povo. que a todos dispensa o mesmo calor. eu gosto da vida tambem da cidade. e sei que existe a felicidade. mas deve ser filha do interior. nos bailes da roça eu sempre cantava. alguem que me amava chorava por mim. depois eu dançava no grande terreiro. sentindo o cheiro da flor de jasmim. e até hoje ainda sinto aquele perfume pairando no ar. que faz reviver a feliz mocidade. é o perfume da doce saudade. que nada no mundo consegue apagar. é quase um mistério da vida da gente. a luta da mente é quase que vã. aquilo em que hoje se vê naufragada. talvez será nada em nosso amanhã. e a saudade da minha terra. está em minha’lma e em todo o meu ser. no palco da vida eu vou trabalhando. mas quando sentir a cortina fechando. é na minha terra que eu quero morrer
Vertaling
Ik bracht zoveel hulde aan het platteland. en aan de arbeiders met zachte zielen. de verzen die ik schreef werden door collega’s opgenomen. en verspreidden zich over heel Brazilië. en de heimwee naar mijn land. werd een volkslied. want wie zijn geliefde land verliet. hoewel hij succes had in het leven. is er niemand die het niet terug wil zien. wie kan het platteland vergeten, de waterval, het meer, de bossen, de vishaken, het grazende vee, het gras op de binnenweg, nat van de dauw, schijnend in de zon, en de vriendelijkheid van de mensen, die iedereen dezelfde warmte geven. Ik hou ook van het stadsleven, en ik weet dat geluk bestaat, maar ik moet een dochter van het platteland zijn. op het plattelandsdansen zong ik altijd. iemand die van me hield huilde om me. daarna danste ik op de grote binnenplaats. ruikend aan de jasmijnbloem. en tot op de dag van vandaag voel ik dat parfum in de lucht zweven. dat me mijn gelukkige jeugd doet herbeleven. het is het parfum van zoet verlangen. dat niets in de wereld kan uitwissen. Het is bijna een mysterie van iemands leven. De strijd van de geest is bijna tevergeefs. Wat vandaag schipbreuk lijdt, zal in de toekomst misschien niets meer zijn. En het verlangen naar mijn land zit in mijn ziel en in mijn hele wezen. Op het toneel van het leven ga ik door met werken. Maar als ik het gordijn voel sluiten, is het in mijn land dat ik wil sterven.