In deze waakzame tijden dagdroom ik, een onschuldige misdaad Mijn onbeweeglijke houding in mijn gedachten, dwaal ik door het land Een sombere, troosteloze trance Beperkt, onveilig, achtergelaten in schaamte En nu kan ik zien dat mijn stad rood is geschilderd Hier zal ik voor altijd zijn waar eens mijn tranen waren Op die dag, op onze plek herinner ik me de geur van de regen En ik zou je beschermen tegen hen als je wilt dat ik neem. Neem je daar weer Welterusten mijn liefste, laat me je zien slapen van hier of boven Woorden als deze zullen deze plek niet verlaten Achtervolgd worden door ons spoor, het spoor van ons… huis Het huis dat ze hun eigen willen noemen Maar voor de lucht die ik inadem, zijn de dromen goddelijk De herinneringen die ik meeneem naar een plek voor van huis Ik zit gevangen zonder bewakers, in een angst die ik niet kan vatten Maar we zijn nog steeds vrij Het huis dat ze de provincie Rome willen noemen Bang om te bewegen, bang om wakker te worden, bang om gewoon te zijn wie we waren Wat telt is enkel jij en ik en het pad dat ons leidt… Omringd door duivels, verdiept de druk zich, verdwaasd door illusies, Mijn verstand verzwakt maar ik laat je niet in diepe verlatenheid vallen Ik zal je niet laten nadenken over het waarom in nood Een mechanische glimlach als ik mijn gezicht naar de zon ophef En terugkeer naar ontkenning Ik ween als ik de grond kus, de bomen die ik snel zal missen De liederen die we zingen, de herinneringen zullen weerklinken