Origineel
Todo o morro entendeu quando o Zelão chorou. Ninguém riu nem brincou, e era carnaval.. No fogo de um barracão. Só se cozinha ilusão. Restos que a feira deixou. E ainda é pouco só.. Mas, assim mesmo Zelão. Dizia sempre a sorrir. Que um pobre ajuda outro pobre. Até melhorar.. Choveu, choveu. A chuva jogou seu barraco no chão. Nem foi possível salvar o violão. Que acompanhou morro abaixo a canção. Das coisas todas que a chuva levou. Pedaços tristes do seu coração.. Todo o morro entendeu…
Vertaling
De hele heuvel begreep het toen Zelão huilde. Niemand lachte of maakte grapjes, en het was carnaval… In het vuur van een schuur. Alleen de illusie is gekookt. Restjes van de kermis. En het is nog steeds maar een beetje… Maar, zomaar, Zelão. Zei hij altijd met een glimlach. Dat een arme een andere arme helpt. Totdat het beter werd. Het regende, het regende. De regen gooide zijn hut tegen de grond. Hij kon zelfs zijn gitaar niet redden. Dat begeleidde het lied de heuvel af. Van alle dingen die de regen heeft weggenomen. Trieste stukjes van zijn hart… De hele heuvel begreep…