“Wie zet zijn stempel?” riep de kapitein “Op de duivel drinken we een toost We zullen het ruim vullen met bekers van goud En we zullen de zee voeden met geesten Ik zie dat je honger naar een fortuin beter bediend kan worden onder mijn vlag Als je het lef hebt om breed uit te varen Kom aan boord mijn mooie jongens Ik zal jullie nemen en jullie maken alles maken waar je ooit van gedroomd hebt “Maak de kanonnen vast vanavond varen we Als de vloed de baai overspoelt Snij de lijnen los en zet de ra’s recht Maak de zwarte vlag opgeborgen De Turk, de Arabier, de Spanjaard Zullen spoedig centen in hun ogen hebben En elke andere beladen fantasie We zullen haar verrassen Ik zal je nemen en je maken Alles waar je ooit van gedroomd hebt.” Zes dagen voor de Cubaanse kust, toen ze een zeil vooruit zagen. “Een galjoen van de schatvloot,” riep de bezaan uitkijk “Dichter bij de wind mijn jongens,” brulde de boze kapitein “Want elke man die vannacht nog leeft, zal goud aan boord halen.” “Spaar ons,” smeekte het galjoen, maar het gezicht van genade was verdwenen Bloed stroomde van de schreeuwende zielen, het hakmes oogstte Gedreven naar het achterdek viel de laatste overlevende. “Ze is van ons mijn jongens,” grijnsde de kapitein “en niemand over om het te vertellen.” De kapitein stond op van een zijden divan Met een pistool in zijn vuist en schoot het slot uit een ijzeren kist En een bloedrode robijn kuste “Ik geef u juwelen van turkoois Een kruisbeeld van massief goud Honderdduizend zilverstukken Het is precies zoals ik voorspeld heb Jij… Je ziet daar voor je Alles waar je ooit van gedroomd hebt.” Voor anker in een indigo maanverlichte baai Gold-eyed round fires the sea thieves lay Ochtend… witte schelpen en een pijp van klei Terwijl de wind hun voetstappen vulde Ze waren ver ver weg “Onze zeilen zwellen vol Als we alle zeeën trotseren Op een westelijke wind Om te leven zoals we willen Met de boze vrouwen met wilde ogen van Portobello town Waar ons is verteld dat een beurs van goud veel mannen een kroon geeft. Ze zullen je dienen en je kleden Ruilen je vodden voor de fluwelen jassen van koningen.” “Wie drinkt er een toast met mij? Ik geef jullie de vrijheid Deze stad is van ons… vanavond.” “Landheer, maak van de wijn de fijnste Maak er een beker van voor de dorst van een zeehond Twee lange jaren van beenderen en stranden Koorts en bloedzuigers hebben hun ergste gedaan Dus vul de nacht met paradijs Breng me perzik en pauw tot ik barst Maar eerst, wil ik een zachte aanraking op de juiste plaats Ik wil me als een koning voelen vanavond Tien op de zwarte om de Fransman te verslaan Terug jullie honden geef ze ruimte om te draaien Open nu wijd zoete Hemel poorten Vanavond gaan we zien of de hemel brandt Ooh, kijk hoe ze brandt… Oh ze brandt Ik wil een engel aan een gouden ketting And I’ll ride her to the stars Het is de laatste keer voor een lange lange tijd Come the daybreak, we embark…” Op de vloed van het ochtend getij riep de oceaan opnieuw “Dit gezelschap zal op een dag terugkeren. Hoewel we jullie tranen voelen, is dat de prijs die we betalen. Want er zijn prijzen te winnen en glorie te vinden. Snij de ketenen los die jullie zielen vastmaken We zijn aan El Dorado gebonden… Ik neem je voor altijd voor altijd samen Tot de hel onze namen roept…” “Wie drinkt er een toast met mij Op de duivel en de diepe blauwe zee? Goud drijft een man… om te dromen!”