Origineel
Houve um tempo em que eu chorava quase todo dia. Dando linha a uma vida extremamente chata. Com a vontade disponível de não existir. Houve um tempo em que eu morava com minha tristeza. Era amigo e confidente das manhãs sem sol. Prisioneiro de mim mesmo, sem poder fugir. De repente o infinito de uma coisa boa. Começou devagarinho a orbitar em mim. Como num conto de fadas dos irmãos Grimm. Era um universo puro de uma pessoa. Que me viu um mundo morto portador de vida. Como um beija-flor perdido no próprio jardim. Era um momento claro de fazer saudade. Um encontro do destino com a felicidade. Formidáveis primaveras de estações sem dor. Parecia uma chance pra nascer de novo. Uma plenitude mansa que acendeu a chama. De incontáveis alegrias vindas do amor. Foi assim que eu mergulhei no mar daquele afeto. Esquecendo a fé sem rosto do meu peito inquieto. Vendo os seios sobre a mesa que jorravam mel. E ouvindo interjeições de sentimentos puros. Investi na sensações de emoções sem juros. E ganhei um universo pra chamar de céu. Parecia uma chance pra nascer de novo. Uma plenitude mansa que acendeu a chama. De incontáveis alegrias vindas do amor. Foi assim que eu mergulhei no mar daquele afeto. Esquecendo a fé sem rosto do meu peito inquieto. Vendo os seios sobre a mesa que jorravam mel. E ouvindo interjeições de sentimentos puros. Investi na sensações de emoções sem juros. E ganhei um universo pra chamar de céu. Ganhei um universo pra chamar de céu. Ganhei um universo pra chamar de céu. Pra chamar de céu. Pra chamar de céu. Ganhei um universo pra chamar de céu. Que jorrava mel
Vertaling
Er was een tijd dat ik bijna elke dag huilde. Een lijn geven aan een extreem saai leven. Met de bereidheid om niet te bestaan. Er was een tijd dat ik met mijn verdriet leefde. Ik was vriend en vertrouweling van de ochtenden zonder zon. Gevangene van mezelf, zonder te kunnen ontsnappen. Plotseling de oneindigheid van een goede zaak. Begon langzaam in mij te draaien. Zoals in een sprookje van de gebroeders Grimm. Het was een puur universum van een persoon. Die me zag als een dode leven-dragende wereld. Als een kolibrie verdwaald in zijn eigen tuin. Het was een duidelijk moment van verlangen maken. Een ontmoeting van noodlot en geluk. Formidabele bronnen van seizoenen zonder pijn. Het was als een kans om opnieuw geboren te worden. Een zachtmoedige volheid die de vlam aanwakkerde. Van ontelbare vreugdes die voortkomen uit liefde. Zo dook ik in de zee van die genegenheid. Het gezichtsloze geloof van mijn rusteloze borst vergetend. Ik zag de borsten op de tafel die honing spoten. En het horen van tussenwerpsels van pure gevoelens. Ik investeerde in de sensaties van emoties zonder interesse. En ik won een universum om de hemel te noemen. Het leek een kans om opnieuw geboren te worden. Een zachtmoedige volheid die de vlam aanwakkerde. Van ontelbare vreugdes die voortkomen uit liefde. Zo dook ik in de zee van die genegenheid Het gezichtsloze geloof van mijn rusteloze borst vergetend. Ik zag de borsten op de tafel die honing spoten. En het horen van tussenwerpsels van pure gevoelens. Ik investeerde in de sensaties van emoties zonder interesse. En ik won een universum om de hemel te noemen. Ik won een universum om de hemel te noemen. Ik won een universum om de hemel te noemen. Om het de hemel te noemen. Om het de hemel te noemen. Ik won een universum om de hemel te noemen Dat gutste van de honing