Origineel
Whispers of insanity bombard my rationale.
Aeons passed since I last did feel,
The joy of my tears,
Streaming,in dissipation of sorrow.
The insidious beauty,so quiescent.
Vehemence,stronger still,
…Yet dying….
…As yet another gorge,
Fails to bleed.
I rub salt into mine open wounds,
Scars heal,but the flesh is then dead.
Pain spills,from my mind into my body.
Time expires,
And I see what has passed.
Overspent in mourning.
Death came for me in years of past,
And left me to live in death.
Life is given to us….obsolete…..
As the dust flew,I smelt the ancient past.
From whence did I know what it is that I know?
Or what it was that I knew?
Time is the carrier of knowledge.
Much can be recalled in time….
…But in a moment…….?
Knowledge becomes nothing,
When faced with the propensity of time.
Once lost,’tis lost forever.
So much to know (each answer begets a greater question),
The importance of truth is so much greater,
And hidden amongst lies.
…..I am all which mocks virtue…..
Release the shackles of the flesh,
What name must I bequeath (upon my kingdom)?
Amidst the slumber,I awaken the dream…..
Portals of obscurity burst forth into my eyes,
As I plunge into the ascending chaos…..
I journey on,the lights dripping their luminescence.
Crossed dimensions imbibe me,
I see all,but can do nothing but see.
….I roam….
I am enraged.
Inspired by my insanity.
These worlds,unknown.
I cry for this solitude.
Is it mine fortune to have entered such visions?
Canst I decipher the vision to words?
Words cannot conceive.
I extol my journey through the vision of sound.
Imbibe thine mind if thou durst see!
Travel betwixt the demented seas!
….Reflect the journey….
[Lyrics-Greg,Winter 1995/96]
[Music-Steve,Winter/Spring 1996]
Vertaling
Fluisteringen van waanzin bombarderen mijn ratio.
Eeuwen zijn voorbij gegaan sinds ik voor het laatst gevoeld heb,
de vreugde van mijn tranen,
Stromend, in het verdrijven van verdriet.
De verraderlijke schoonheid, zo rustig.
Felheid, nog sterker,
…maar stervend ….
…als nog een andere kloof,
Niet kan bloeden.
Ik wrijf zout in mijn open wonden,
Littekens genezen, maar het vlees is dan dood.
Pijn vloeit, van mijn geest in mijn lichaam.
De tijd verstrijkt,
en ik zie wat voorbij is gegaan.
Overspannen in rouw.
De dood kwam voor mij in de jaren van het verleden,
En liet me leven in de dood.
Het leven is ons gegeven….obsolete…..
Toen het stof vloog, rook ik het oude verleden.
Vanwaar wist ik wat het is dat ik weet?
Of wat het was dat ik wist?
Tijd is de drager van kennis.
Veel kan herinnerd worden in de tijd….
…maar in een moment…….?
Kennis wordt niets,
wanneer geconfronteerd met de neiging van tijd.
Eenmaal verloren, is het voor altijd verloren.
Zoveel te weten (elk antwoord roept een grotere vraag op),
Het belang van de waarheid is zo veel groter,
En verborgen tussen leugens.
…..Ik ben alles wat de deugdzaamheid bespot …..
Laat de ketenen van het vlees los,
Welke naam moet ik nalaten aan mijn koninkrijk?
Te midden van de sluimering, wek ik de droom…
Portalen van duisternis barsten uit in mijn ogen,
Als ik in de opstijgende chaos duik…..
Ik reis verder, de lichten druipen van hun luminescentie.
Doorkruiste dimensies doordringen mij,
Ik zie alles, maar kan niets anders doen dan zien.
….Ik zwerf ….
Ik ben woedend.
Geïnspireerd door mijn waanzin.
Deze werelden, onbekend.
Ik huil om deze eenzaamheid.
Is het mijn geluk om in zulke visioenen te komen?
Kan ik het visioen ontcijferen in woorden?
Woorden kunnen het niet bevatten.
Ik verheerlijk mijn reis door het visioen van geluid.
Laat je geest doordringen als je durft te zien.
Reis tussen de demente zeeën.
….Reflect the journey….
[Lyrics-Greg, Winter 1995/96]
[Music-Steve,Winter/Spring 1996]