John Lee, je hoofdpijn groeit, de koude wind waait But the sea’s without a ripple John Lee, je voorhoofd is vochtig, je spieren verkrampen And the sea can’t use a cripple (refrein) John Lee, je draait je lot weer om Oh, John Lee John Lee, je keert je lot weer om Oh, John Lee John Lee is een vrije man geworden, zijn hart is een zeeman Maar zijn vlees zal geen zeeman worden Werkend in een groot hotel, wachtend op de bel That’s ringing for his labour (refrein) John Lee, je kansen zijn goed, je kunt beter hout raken We denken dat dingen beter moeten worden John Lee, je hebt een vriendin, zo eerlijk, ze wil je helpen Miss Keyes heeft een brief gestuurd (refrein) “Beste John, kom werken in The Glen, schrijf me wanneer En ik zal iemand sturen om je te ontmoeten” John is teruggegaan naar waar hij begon, hij heeft niet lang gewerkt, hij begint er net bij te horen. “Het is geen goede dag geweest, de vrouw wil mijn loon halveren. Sluit de deur en doe het licht uit, het is stil ’s nachts als hij goed ingestopt is Soms voel ik me, als ze allemaal in bed liggen, het is bijna alsof de hele wereld dood is So I lay me down to sleep, I pray you Lord my soul to keep” (refrein) (refrein) “De gebruikelijke rust van Babbacombe, een buitenwijk van Torquay, werd zaterdagochtend vroeg ernstig verstoord. En de vredige inwoners werden gewekt tot een staat van intense Alarm en terreur door een van de grootste tragedies die de menselijke duivel kon plannen of de menselijke daad kon perpe- Trate. De naam van het slachtoffer was juffrouw Emma Anne Whitehead Keyes, een oudere dame van ongeveer achtenzestig jaar. De naam van haar huis en de plaats van haar tragedie, was ‘The Glen’. Zij werd vroeg in de ochtend gevonden, liggend op haar eetkamer vloer. Haar keel was gruwelijk doorgesneden en er waren drie wonden op haar hoofd. Het was duidelijk dat haar moordenaar ook had had geprobeerd het lijk te verbranden.”