Origineel
That was as far as the tide came in. I remember the starfish and the wails of the sirens then. We replaced the tridents, embraced Poseidon. And discovered ourselves living on an island. We flow like water across the lost city. Chalk prophecies and washed off graffiti. In continents. Trade off for payoff. And high concepts then lost to K-Os. Many tales radiate from one nexus. Defending a dream of a new directive. A call from the deep sums up a notion. The day when the people bum rushed the ocean. From the beaches they ran to meet the day after. Underneath the waves won’t repeat the same chapter. Knew what they had to do. That which creates life has power to take it right back. Fucking with the icecaps. We’ve gotta push the tide back. We can survive collapse if we don’t get sidetracked. If we visualize living underwater hidden by prisms. Countries fall but people transition if one for all we live in that vision. Hundred dollar bill origami. Balloon inflation new world economy. We float on tsunami to global warming. We need structures to control what’s coming. Corporate monopolies obsolete. The philosophy leaves us lost at sea. But from Marwar to Cochabamba. We are the warriors that won’t get conquered. ‘Cause rising tides drown all villages. Divided fighters succumb to pillage. Rescuers whatever your latitude. It’s time to pioneer a new world attitude. Put local cycles first we’re Global Islanders with nothing left to plunder. (Alert the law alternate nations train in the streets. Act to limit all non-transparent industries so. We must defend Atlantis. Anchor the land and never transform into seas. Assets to liquify all netted toxic indices so. We must defend Atlantis). For centuries human beings have pursued the meaning of Atlantis. Central to their teaching is that it’s existence answers man’s essential questions. Much like the feeding of the 5,000. Even if the facts aren’t accurate the story’s magic is alive. Of utmost importance to convert the impertinent. Atlantis holds the answer to man‘s ills at their most pertinent. Aspersions easily dispersed when I certainly answer. The most diverse aversions when I firstly channel _. Is this all that you hold. For a warriors role. The ground shakes. You claim my country not my soul. I fought I toiled, for the lost in the waves I will not tire. I die no slave. If the seas my grave. I sleep with my city. My people my oath. My shame my city is that. I cannot save my city. From waves that claim you. And curse the gods who can’t explain. Who to blame. At the end of the reign. Heed me. The season passes Atlas. His keeps in the sediment. Failing monumentally. And leaving no monuments to see. Only sea to shining sea. (Assess the loss as new tidal inundations surface. Amidst the legions are now thousands in starfish. We must defend Atlantis. As the land acquiesces no tears in sympathy. Address the legacy and never treat it separately. Access telepathy last as neverending transcendency…). And survival hinged on an attempt by the humble. And the sirens wailed as the empire crumbled…. With nothing left to plunder corporations drowned. Waves clapped like thunder and stormed the gates with sound. Forming a new nation now. As the icecaps melted water levels rose. We raised our hands together and made the levees hold. Heals in the sand we revealed the depths below. The population of starfish exploded from the ocean. Survival we unified to focus on. And the voices were many but we spoke as one. As the tale was retold we multiplied. And swelled across the faultlines to halt the tide. We let the altars die to keep our pulse alive. And from the barren wastelands of naked trash. We stitched together a shelter from fallen nation’s flags. And chose to build a future from an ancient past. The crowns of thorns was worn we put the tritons down. We found new forms of anchors deep inside the ground. The world is an island now
Vertaling
Dat was zo ver als het getij binnenkwam. Ik herinner me de zeesterren en het gejammer van de sirenes toen. We vervingen de drietanden, omhelsden Poseidon. En ontdekten dat we op een eiland woonden. We stromen als water door de verloren stad. Krijten profetieën en weggespoelde graffiti. In continenten. Ruil voor beloning. En hoge concepten dan verloren aan K-Os. Vele verhalen stralen uit één nexus. Het verdedigen van een droom van een nieuwe richtlijn. Een roep uit de diepte vat een begrip samen. De dag dat de mensen de oceaan op renden. Van de stranden renden ze om de dag erna te ontmoeten. Onder de golven zal niet hetzelfde hoofdstuk herhalen. Ze wisten wat ze moesten doen. Dat wat leven schept heeft de macht om het terug te nemen. Klooien met de ijskappen. We moeten het tij keren. We kunnen instorting overleven als we niet op een zijspoor worden gezet. Als we ons voorstellen dat we onder water leven, verborgen door prisma’s. Landen vallen, maar mensen veranderen als we in die visie leven. Honderd dollar biljet origami. Ballon inflatie nieuwe wereldeconomie. We drijven op tsunami tot opwarming van de aarde. We hebben structuren nodig om te beheersen wat komt. Bedrijfsmonopolies verouderd. De filosofie laat ons verloren achter op zee. Maar van Marwar tot Cochabamba. Wij zijn de strijders die niet veroverd zullen worden. Want opkomende getijden verdrinken alle dorpen. Verdeelde strijders bezwijken onder plundering. Redders ongeacht je breedtegraad. Het is tijd om een nieuwe wereld houding te pionieren. Zet lokale cycli op de eerste plaats, we zijn Global Islanders met niets meer over om te plunderen. (Alarmeer de wetsvervangende naties trein in de straten. Handel om alle niet-transparante industrieën zo te beperken. We moeten Atlantis verdedigen. Veranker het land en verander nooit in zeeën. Activa om alle gesaldeerde giftige indices vloeibaar te maken dus. We moeten Atlantis verdedigen). Eeuwenlang hebben mensen de betekenis van Atlantis nagestreefd. Centraal in hun leer staat, dat het bestaan ervan antwoord geeft op de essentiële vragen van de mens. Net als het voeden van de 5000. Ook al kloppen de feiten niet, de magie van het verhaal is levend. Van het grootste belang om de impertinente te bekeren. Atlantis bevat het antwoord op de kwalen van de mens op zijn meest pertinent. Aspersies gemakkelijk verspreid als ik zeker antwoord. De meest uiteenlopende aversies als ik voor het eerst kanaliseer. Is dit alles wat je hebt. Voor een krijgers rol. De grond schudt. Je eist mijn land op, niet mijn ziel. Ik vocht, ik zwoegde, voor de verlorenen in de golven zal ik niet moe worden. Ik sterf niet als slaaf. Als de zeeën mijn graf. Ik slaap met mijn stad. Mijn volk mijn eed. Mijn schande is dat mijn stad. Ik kan mijn stad niet redden. Van golven die je opeisen. En vervloek de goden die niet kunnen verklaren. Wie de schuld krijgt. Aan het einde van de heerschappij. Luister naar me. Het seizoen passeert Atlas. Zijn houdt in het bezinksel. Mislukt monumentaal. En laat geen monumenten om te zien. Alleen zee tot glanzende zee. (Beoordeel het verlies als nieuwe getijde inundaties opduiken. Te midden van de legioenen zijn er nu duizenden in zeesterren. We moeten Atlantis verdedigen. Als het land zich erbij neerlegt geen tranen van medeleven. Pak de erfenis aan en behandel het nooit apart. Toegang telepathie laatste als nooit eindigende transcendentie…). En overleven hing af van een poging door de nederigen. En de sirenes loeiden toen het rijk afbrokkelde. Met niets meer over om te plunderen verdronken corporaties. Golven klapten als donder en bestormden de poorten met geluid. Ze vormen nu een nieuwe natie. Toen de ijskappen smolten steeg het waterniveau. We hieven onze handen samen en lieten de dijken standhouden. Hals in het zand onthulden we de diepten eronder. De populatie van zeesterren explodeerde uit de oceaan. Overleven hebben we verenigd om ons op te richten. En de stemmen waren talrijk, maar we spraken als één. Toen het verhaal werd naverteld, vermenigvuldigden we ons. En zwollen over de breuklijnen om het getij te stoppen. We lieten de altaren sterven om onze hartslag levend te houden. En uit de dorre woestenij van naakt afval. Naaiden we een schuilplaats van gevallen natievlaggen. En kozen om een toekomst te bouwen uit een oud verleden. De doornenkronen waren versleten, we legden de tritons neer. We vonden nieuwe vormen van ankers diep in de grond. De wereld is nu een eiland