Origineel
The grave that they dug him had flowers. Gathered from the hillsides in bright summer colors,. And the brown earth bleached white at the edge of his gravestone.. He’s gone.. When the wars of our nation did beckon,. A man barely twenty did answer the calling.. Proud of the trust that he placed in our nation,. He’s gone,. But Eternity knows him, and it knows what we’ve done.. And the rain fell like pearls on the leaves of the flowers. Leaving brown, muddy clay where the earth had been dry.. And deep in the trench he waited for hours,. As he held to his rifle and prayed not to die.. But the silence of night was shattered by fire. As guns and grenades blasted sharp through the air.. And one after another his comrades were slaughtered.. In morgue of Marines, alone standing there.. He crouched ever lower, ever lower with fear.. “They can’t let me die! The can’t let me die here!. I’ll cover myself with the mud and the earth.. I’ll cover myself! I know I’m not brave!. The earth! the earth! the earth is my grave.”. The grave that they dug him had flowers. Gathered from the hillsides in bright summer colors,. And the brown earth bleached white at the edge of his gravestone..
Vertaling
Het graf dat ze voor hem groeven had bloemen. Verzameld van de heuvels in heldere zomerkleuren… En de bruine aarde bleek wit aan de rand van zijn grafsteen… Hij is er niet meer. Toen de oorlogen van onze natie wenkten… Een man van amper twintig beantwoordde de roep… Trots op het vertrouwen dat hij in onze natie stelde… Hij is er niet meer. Maar de eeuwigheid kent hem, en weet wat we hebben gedaan… En de regen viel als parels op de bladeren van de bloemen. En liet bruine, modderige klei achter waar de aarde droog was geweest… En diep in de loopgraaf wachtte hij urenlang… Terwijl hij zijn geweer vasthield en bad niet te sterven… Maar de stilte van de nacht werd verbroken door het vuur. Geweren en granaten schoten door de lucht… En de een na de ander werden zijn kameraden afgeslacht… In het lijkenhuis van de mariniers, stond hij daar alleen… Hij hurkte steeds lager, steeds lager van angst… “Ze kunnen me niet laten sterven! Ze kunnen me hier niet laten sterven!. Ik zal mezelf bedekken met de modder en de aarde… Ik zal mezelf bedekken! Ik weet dat ik niet dapper ben. De aarde. De aarde. De aarde is mijn graf. Het graf dat ze voor hem groeven had bloemen. Verzameld van de heuvels in heldere zomerkleuren… En de bruine aarde bleek wit aan de rand van zijn grafsteen…