Origineel
Elle met du vieux pain sur son balcon
Pour attirer les moineaux, les pigeons
Elle vit sa vie par procuration
Devant son poste de télévision
Levée sans réveil, avec le soleil
Sans bruit, sans angoisse, la journée se passe
Repasser, poussière, y’a toujours à faire
Repas solitaires, en points de repère
La maison si nette, qu’elle en est supecte
Comme tous ces endroits, où l’on ne vit pas
Les êtres ont cédé, perdu la bagarre
Les choses ont gagné, c’est leur territoire
Le temps qui nous casse, ne la change pas
Les vivants se fanent, mais les ombres, pas
Tout va, tout fonctionne, sans but, sans pourquoi
D’hiver en automne, ni fièvre, ni froid
Elle met du vieux pain sur son balcon
Pour attirer les moineaux, les pigeons
Elle vit sa vie par procuration
Devant son poste de télévision
Elle apprend dans la presse à scandale
La vie des autres qui s’étale
Mais finalement, de moins pire en banal
Elle finira par trouver ça normal
Elle met du vieux pain sur son balcon
Pour attirer les moineaux, les pigeons
Des crèmes et des bains, qui font la peau douce
Mais ça fait bien loin, que personne ne la touche
Des mois, des années, sans personne à aimer
Et jour après jour, l’oubli de l’amour
Ses rêves et désirs, si sages et possibles
Sans cri, sans délire, sans inadmissible
Sur dix ou vingt pages, de photos banales
Bilan sans mystère, d’années sans lumière
Elle met du vieux pain sur son balcon
Vertaling
Ze legt oud brood op haar balkon
Om mussen en duiven aan te trekken
Ze leeft haar leven bij volmacht
Voor haar televisie
Wakker worden zonder wekker, met de zon
Zonder lawaai, zonder angst, gaat de dag voorbij
Repasser, poussière, y’a toujours à faire
Het huis is zo schoon, het is alsof het een huis van vuur is
Het huis is zo schoon, het is supecte
Ik weet niet wat ik moet doen, ik weet niet wat ik moet doen, ik weet niet
De wezens hebben zich overgegeven, de strijd verloren
De dingen hebben gewonnen, het is hun territorium
De tijd die ons breekt, verandert het niet
De levenden vervagen, maar de schaduwen niet.
Alles gaat, alles werkt, zonder doel, zonder waarom
Van winter tot herfst, geen koorts, geen kou
Ze legt oud brood op haar balkon
Om de mussen aan te trekken, de duiven
Ze leeft haar leven bij volmacht
Voor haar televisie
Elle apprend dans la presse à scandale
Ik weet niet wat ik er aan moet doen.
Maar op het einde, van kwaad tot erger
Ze zal het uiteindelijk normaal vinden
Ze legt oud brood op haar balkon
Ik weet niet wat ik eraan moet doen, ik weet niet wat ik eraan moet doen
Ik weet niet wat ik moet doen, maar ik weet niet wat ik moet doen.
Maar het is al een lange tijd geleden dat iemand haar aangeraakt heeft
Des mois, des années, sans personne à aimer
En dag na dag, wordt de liefde vergeten
Ik weet niet wat ik eraan moet doen, ik weet niet wat ik eraan moet doen
Zonder huilen, zonder delirium, zonder niet-ontvankelijkheid
Op tien of twintig pagina’s, van banale foto’s
Een samenvatting zonder mysterie, van jaren zonder licht
Ze legt oud brood op haar balkon