Chinese Karakters [Vers 1: Aristophanes] De schreeuw in de longen Verborgen in de botten en spieren Voordat ze barsten, is er geen twijfel Het is allemaal samengebald in ziekte Wat eens droog was wordt nu nat gespat. Opgepoft en gepoft, vlezig, kleverig en sappig. Een vrouw die met haar blote handen een volle bos zwart haar uittrekt. Lopend over de bergkammen van dromen. Gedachten verzamelen zich tot muggen Openen van ongeconcentreerde leerlingen Net zoals …. snel zijn dijen opent zonder verlangen Als ik je bijt, ben je dan nog onverschillig? Ik had het wel uit kunnen schreeuwen. Ik loop langs je ruggengraat. Mijn vingers prikken een koud meer uit. Rondkijkend, onbewaakt. De exhibitioniste trok haar trenchcoat uit en sprong erin met tranen die over haar gezicht liepen. [Vers 2: Aristophanes] Ik was van plan je orgasme geschreeuw op te nemen. Alleen om te ontdekken dat je net op de verkeerde knop drukte. En er is geen weg terug, geen herhaling van dat moment. Je ligt daar. Gescheurd uit de koude vloeistof. Kleverig, doorzichtig, een flexibele bloem in mijn hand. Ik had niet het gevoel dat ik meer uit je kon persen. Net dan gaat de telefoon. Het hert buiten het raam dook weg en op hetzelfde moment De blauwe wind veegt de bellen aan de rand van de wereld weg. “door je half-open ogen. Neem de telefoon op en stilte daalt neer De lust die net wakker is geworden hijgt en schreeuwt aan de telefoon. Ik luister en lik je zweet druppel voor druppel weg [Haak: Aristophanes] Als je het niet kunt schreeuwen, slik het dan in. Fonetisch Chinees [Vers 1: Aristophanes] Cáng zài fèi lǐ de jiān jiào Cáng zài gǔtou hé jīròu lǐ de Méiyǒu bàopò qián wúyōng zhìyí de Dūhuì jiū jǐn chéng bìng Céngjīng gānzào de dōu bèi pō shī Péngzhàng hòu dàn yá duōròu nián nì duō zhī Yīgè nǚrén túshǒu bá diào mǎn tóu hēi fà Zài mèngjìng de shān léngxiàn xíngzǒu Sīniàn jùjí chéng wénchóng Zhāng kāi méiyǒu jiāodiǎn de tóngkǒng Jiù xiàng …. Kuài zhāng kāi méiyǒu yùwàng de dàtuǐ Wǒ yǎo xiàqù nǐ háishì wúdòngyúzhōng ma Míngmíng kěyǐ jiào chūlái de ya Yánzhe nǐ de jǐchuí zǒu Wǒ de shǒuzhǐ chuō chū yīgè bīngliáng de hú Sìchù zhāngwàng wúrén kānshǒu Bàolù kuáng tuō diào fēngyī lèi liú mǎnmiàn de tiào jìnqù [Vers 2: Aristophanes] Jìhuà bǎ nǐ gāocháo de jiān jiào shēng lù qǐlái Què fāxiàn gānggāng àn cuòle jiàn Yī qù bù fù fǎn wúnéng chóngfù nà shíkè Nǐ tǎngzhe Hé zhújiàn bīnglěng de yètǐ sīchězhe Nián nì tòumíng zài wǒ de shǒuxīn kāi chū jùyǒu tánxìng de huā Wǒ juédé bùgòu xiǎng cóng nǐ shēntǐ lǐ jǐ chū gèng duō Jiù zài zhège shíhòu diànhuà xiǎngqǐ Chuāngwài de lù qún fēi bēn lí qù tóngshí Jíjù xiāotuì lán sè de fēng mǒ qù shìjiè biānyuán de pàomò Cóng nǐ bànkāi de shuāng yǎn ràoguò Jiē qǐ diànhuà jìngmò jiànglín Gāng xǐng lái de qíngyù zài diànhuà lǐ chuǎnqì jiān jiào Wǒ biān tīng biān bǎ nǐ de hàn yīdī dī tiǎn diào [Haak: Aristophanes] Bùnéng hǒu chūlái nà jiù tūn xiàqù Engelse vertaling [Vers 1: Aristophanes] Het geschreeuw dat begraven is in de longen Begraven in de botten en de spieren Niet ontploft, niet te ontkennen Opgepropt in een ziekte Wat eerst droog was is nu doorweekt Opgezwollen, vlezig, vochtig en sappig Mijn tanden stuiteren ervan af Een vrouw trekt met haar blote handen het hoofd vol zwart haar Loopt langs de bergkammen in een droom Herinneringen zwermen als muggen Openen de onscherpe ogen Alsof… Snel, spreid de benen zonder verlangen wijd Ik neem een hap, ben je nog steeds onbewogen Je kunt het uitschreeuwen Tracerend langs je ruggengraat Mijn vingers creëren een koud meer Ik kijk rond, niemand bewaakt De exhibitionist trekt zijn jas uit en springt erin met tranen op zijn gezicht [Vers 2: Aristophanes] Ik was van plan je schreeuw bij je orgasme op te nemen Maar dan realiseer ik me dat ik op de verkeerde knop heb gedrukt Het moment is verloren, onherstelbaar Je ligt daar. Worstelend met het lichaamsvocht dat koud wordt Kleverige, transparante, elastische bloemen in mijn handpalm Ik ben niet tevreden, ik wil meer uit je lichaam persen De telefoon gaat op dit moment Een kudde herten rent langs het raam en op hetzelfde moment Blauwe winden worden zo snel verdreven, het schuim aan de rand van de wereld Uit je halfgeopende ogen ontsnapt De telefoon opnemend, komt de stilte Het verlangen dat net is gewekt ademt en schreeuwt in de hoorn Terwijl ik luister lik ik elke druppel van je zweet weg [Haak: Aristophanes] Als je niet kunt schreeuwen, slik het dan in