Het zingen van lof was nooit een kenmerk Aangemoedigd in mij of mijn soort. Elke keer blijven ze met mijn hand aan mijn mond, De overvolle grenzen laten me kleurenblind; Duwen me voor de dood opgewarmd En de bloemen en bont te paraderen, In de tijd die nodig is voor het rituele ontwaken Ze hebben alle beloftes gebroken die ze gemaakt hebben. Ik werd weggedreven tot afleiding en Kon niet zien dat we allemaal te gronde werden gericht, Nooit slapend, zag ik mijn ontvoering van Vaste gebieden gevallen met gratie. I come drifting through the draughting Dropping uit het zicht, Ik smeek niet om liefde, Ik ben leeg zoals ik ben. Ik begin me af te vragen is het vermogen te zwak? Als dit grimmige interieur mij omringt, ben ik dan zo uniek? Een klein blauw souvenir om me te herinneren aan Rusteloze dagen waarop ik Nee had moeten zeggen, En je weet dat ik niets met je te delen heb Voor de kans op de liefde die we bewaren: Ik wilde prachtig zijn Voor het minder-dan-een-leven van mij, Ik vergeet waar ik vandaan kom, Ik weet alleen dat er nu geen discipline is.