Origineel
Toda vez que eu viajava pela estrada de Ouro Fino. De longe eu avistava a figura de um menino. Que corria abrir a porteira depois vinha me pedindo. Toque o berrante seu moço que é pra me ficar ouvindo. Quando a boiada passava que a poeira ia abaixando. Eu jogava uma moeda ele saia pulando. Obrigado boiadeiro que Deus vá lhe acompanhando. Daquele sertão afora meu berrante ia tocando. No caminho desta vida muito espinho eu encontrei. Mas nenhum calo mais fundo do que isto que passei. Na minha viagem de volta qualquer coisa eu cismei. Vendo a porteira fechada o menino não avistei. Eu galopiei com meu cavalo num ranchinho beira-chão. Vi uma mulher chorando quis saber qual a razão. Boiadeiro veio tarde veja a cruz no estradão. Quem matou o meu filhinho foi um boi sem coração. Lá pras bandas de Ouro Fino levando o gado selvagem. Quando passo na porteira até vejo a sua imagem. O seu rangido tão triste mais parece uma mensagem. Daquele rosto trigueiro desejando me boa viagem. A cruizinha do estradão do pensamento não sai. Eu já fiz um juramento que não esqueço jamais. Nem que o meu gado estore que eu precise ir atrás. Nesse pedaço de chão berrante eu não toco mais
Vertaling
Elke keer als ik langs de weg naar Ouro Fino reisde. Vanuit de verte zag ik de gestalte van een jongen. Die rende om het hek te openen en kwam me toen vragen. Speel de berrante, jongeman, dat is voor jou om naar mij te luisteren. Als het vee voorbij liep, viel het stof. Ik gooide een muntje op en hij sprong op en neer. Dank je, drover, moge God met je zijn. Vanuit dat achterland buiten speelde mijn berrante. Op het pad van dit leven vond ik vele doornen. Maar geen eelt dieper dan dit dat ik passeerde. Op mijn terugreis schoot me iets te binnen. Toen ik de poort gesloten zag, zag ik de jongen niet. Ik galoppeerde met mijn paard naar een kleine ranch bij de grond. Ik zag een vrouw huilen en wilde weten waarom. Coiadeiro kwam te laat en zag het kruis op de weg. Degene die mijn zoon doodde was een harteloze os. Terug in Ouro Fino met het wilde vee. Als ik door de poort ga, zie ik zelfs zijn beeltenis. Zijn trieste gepiep klinkt meer als een boodschap. Van dat verraderlijke gezicht dat me een veilige reis wenst. Het kleine kruispunt van de weg waar ik niet aan kan denken. Ik heb al een eed gezworen die ik nooit zal vergeten Zelfs niet als mijn vee ritselt en ik er achteraan moet. Op dat stukje verfomfaaide grond dat ik nooit meer zal aanraken