Origineel
De pau a pique baldrame de aroeira. Sua casa de madeira ele fez lá no sertão. O rego d?água trouxe lá da cabeceira. Fez a bica , fez peneira, fez munjolo e fez pilão. Acostumado sempre na vida roceira. Enfrentou a capoeira a peso do enxadão. Fechou a roça toda de arame farpado. Fez um pastinho pro gado e pro cavalo alazão. Ali prá muitos não passava de um deserto. Por não ter vizinho perto nem asfalto na estrada. A sua luz era o azeite da candeia. Que tão pouco clareia lá na trave pendurada. Seus companheiros eram mesmo seus cachorros. Latindo no pé do morro prá espantar a bicharada. Mas o seu rancho feito ali no pé da serra. Era mesmo o céu na terra e só faltava sua amada. Fim de semana chapéu novo e cinturão. E no arreio do alazão sua baldrana amarela. Quase oito léguas sempre de marcha batida. Prá ir ver sua querida na distante Currutela. E só voltava quando era madrugada. Trazendo da sua amada ainda mais paixão por ela. Sempre sozinho, mas feliz fazia plano. Porque no final do ano ele ia se casar com ela. Um certo dia, foi rever seu grande amor. Mas só tristeza encontrou vendo a casa abandonada. E um aviso prá findar sua ilusão. Foi escrito com carvão na porteira da chegada. Dizendo a ele tomei esta decisão. Porque no meu coração outro alguém já fez morada. Sei que com ele vou ter mais luxo e conforto. Mas se eu fiz seu sonho morto perdoe-me se fui culpada. Primeira vez que este homem forte e matuto. Vestiu seu mundo de luto e lágrima forrou ao chão. E nos seus lábios um sorriso amarelo. Bateu forte igual martelo no seu pobre coração. Amargurado e triste voltou prá casa. No seu peito virou brasa as letras feitas com carvão. Seu abandono foi te consumindo aos poucos. No final esse caboclo morreu de tanta paixão
Vertaling
Gemaakt van hout met een snoek en een gemetselde fundering. Hij maakte zijn houten huis daar in het achterland. De waterstroom bracht hij van de landtong. Hij maakte de tuit, hij maakte een zeef, hij maakte een molensteen en hij maakte een stamper. Hij was altijd gewend aan het leven op het platteland. Hij stond tegenover de capoeira met het gewicht van de schoffel. Het hele veld afgesloten met prikkeldraad. Hij maakte een weide voor het vee en het zuringpaard. Voor velen was er niets dan een woestijn. Om geen buren in de buurt te hebben of asfalt op de weg. Zijn licht was de olie van de lamp. Dat zo weinig licht daar op de hangende balk. Zijn metgezellen waren eigenlijk zijn honden. Blaffen aan de voet van de heuvel om het ongedierte af te schrikken. Maar zijn ranch aan de voet van de berg Het was de hemel op aarde en het enige wat ontbrak was zijn geliefde. Weekend nieuwe hoed en riem. En in het zadel van de vos zijn gele baldrana. Bijna acht liga’s altijd op een geslagen mars. Om zijn geliefde in het verre Currutela op te zoeken. En kwam pas bij dageraad terug. Wat zijn geliefde nog meer passie voor haar bezorgde. Altijd alleen, maar gelukkig maakte hij zijn plan. Omdat hij aan het eind van het jaar met haar zou gaan trouwen. Op een zekere dag, ging hij zijn grote liefde weer zien. Maar alleen droefheid vond hij in het verlaten huis. En een waarschuwing om zijn illusie te beëindigen. Het was geschreven met houtskool op de poort van aankomst. Hem vertellen dat ik deze beslissing heb genomen. Omdat in mijn hart iemand anders zijn huis al heeft gemaakt. Ik weet dat ik met hem meer luxe en comfort zal hebben. Maar als ik zijn droom dood maakte, vergeef me als ik schuldig was. De eerste keer dat deze sterke en volwassen man Zijn wereld in rouw gehuld en tranen over de vloer. En op zijn lippen een gele glimlach. Hij sloeg zijn arme hart als een hamer. Bitter en bedroefd keerde hij naar huis terug. In zijn borst draaide sintel letters gemaakt van steenkool. Zijn verlatenheid verteerde je beetje bij beetje. Op het einde stierf deze caboclo van zoveel passie