“Ik ben de eenzaamste van alle schepsels in het universum Inderdaad, ik ben een grafschrift voor de mens Want ik ben getuige geweest van massale vernietiging zoals je nooit hebt gedroomd en erger Ik vrees dat ik nog eens zal getuigen.” Zo zei de vuurtorenwachter terwijl hij zich de wenteltrap op worstelde die hem naar de laservlam leidde die de kosmische leegte overspande Waar hij constant de wacht hield Hij waarschuwde deze dappere bewaker van bewakers Pas op voor alle schepen, het ruimte kerkhof en zijn stenen van asteroïden “Want hoewel mijn ras immuun werd geacht hebben ze zichzelf verteerd Dus wees gewaarschuwd of wordt morgen betreurd En stop met je doofheid En bid dat je hier acht op slaat Want jullie huidige koers kan alleen maar eindigen in verdriet…” Zo zei de vuurtorenwachter Terwijl hij een traan van zijn neus veegde Waarop zijn bril omhoog ging en naar de sterren staarde En als een portret staarde hij nog steeds En zuchtend in zichzelf verklaarde “Ik moet het perfecte gebed uitvinden Niet het jouwe, niet het mijne, maar het onze Dat in de naam van liefdadigheid ons kan leiden naar eeuwige vrede De ultieme filosofie Een eenvoudige, enkele zin.” De oude en zwaar belaste man kwam tot rust met het hoofd in de hand Hij dacht na en dacht na En dacht weg Zijn laatste dag