Origineel
Gracias a la vida, que me ha dado tanto. Me dio dos luceros, que cuando los abro. Perfecto distingo lo negro del blanco. Y en el alto cielo, su fondo estrellado. Y en las multitudes, el hombre que yo amo. Gracias a la vida, que me ha dado tanto. Me ha dado el oído, que, en todo su ancho. Graba noche y día, grillos y canarios. Martillos, turbinas, ladridos, chubascos. Y la voz tan tierna de mi bien amado. Gracias a la vida, que me ha dado tanto. Me ha dado el sonido y el abecedario. Con él, las palabras que pienso y declaro. Madre, amigo, hermano y luz alumbrando. La ruta del alma del que estoy amando. Gracias a la vida, que me ha dado tanto. Me ha dado la marcha de mis pies cansados. Con ellos anduve ciudades y charcos. Playas y desiertos, montañas y llanos. Y la casa tuya, tu calle y tu patio. Gracias a la vida, que me ha dado tanto. Me dio el corazón que agita su marco. Cuando miro el fruto del cerebro humano. Cuando miro al bueno tan lejos del malo. Cuando miro al fondo de tus ojos claros. Gracias a la vida, que me ha dado tanto. Me ha dado la risa y me ha dado el llanto. Así yo distingo, dicha de quebranto. Los dos materiales que forman mi canto. Y el canto de ustedes, que es el mismo canto. Y el canto de todos, que es mi propio canto. Gracias a la vida, que me ha dado tanto
Vertaling
Dank aan het leven, dat me zoveel heeft gegeven. Het gaf me twee sterren, dat als ik ze open. Ik kan perfect het zwart van het wit onderscheiden. En in de hoge hemel, zijn sterrenhemel. En in de menigte, de man waar ik van hou. Dank aan het leven, dat me zoveel heeft gegeven. Het heeft me het oor gegeven, dat, in al zijn breedte. Verslagen van dag en nacht, krekels en kanaries. Hamers, turbines, blaffen, douches. En de tedere stem van mijn geliefde. Dank aan het leven, dat me zoveel heeft gegeven. Het heeft me het geluid en het alfabet gegeven. Met het, de woorden die ik denk en verklaar. Moeder, vriend, broer en licht verlichtend. Het pad van de ziel van degene van wie ik hou. Dank aan het leven, dat me zoveel heeft gegeven. Het heeft me de mars van mijn vermoeide voeten gegeven. Met hen liep ik door steden en plassen. Stranden en woestijnen, bergen en vlaktes. En je huis, je straat en je binnenplaats. Dank aan het leven, dat me zoveel heeft gegeven. Het gaf me het hart dat zijn frame schudt. Als ik kijk naar de vrucht van het menselijk brein. Als ik kijk naar het goede van het slechte. Als ik in de diepte van je heldere ogen kijk. Dank aan het leven, dat me zoveel heeft gegeven. Het heeft me aan het lachen gemaakt en het heeft me tranen bezorgd. Zo onderscheid ik, vreugde van verdriet. De twee materialen waaruit mijn lied bestaat. En jouw liedje, dat is hetzelfde liedje. En het lied van iedereen, wat mijn eigen lied is. Dank aan het leven, dat me zoveel gegeven heeft.