Origineel
Your lips were like a red and ruby chalice,
Warmer than the Summer night.
The clouds were like an alabaster palace,
Rising to a snowy height.
Each star its own Aurora Borealis,
Suddenly you held me tight,
I could see the midnight sun.
I can’t explain the silver rain that found me,
Or was that a moonlit veil?
The music of the universe around me,
Or was that a nightingale?
And then your arms miraculously found me,
Suddenly the sky turned pale,
I could see the midnight sun.
Was there such a night?
It’s still a thrill I don’t quite believe;
But after you were gone
There was still some stardust on my sleeve!
The flame of it may dwindle to an ember,
And the stars forget to shine,
And we may see the meadow in December,
Icy white and crystalline.
But oh, my darlin’, always I’ll remember
When your lips were close to mine,
And I saw the midnight sun.
The flame of it may dwindle to an ember,
And the stars forget to shine,
And we may see the meadow in December,
Icy white and crystalline.
But oh, my darlin’, always I’ll remember
When your lips were close to mine,
And I saw the midnight sun,
The midnight sun,
The midnight sun,
The midnight sun.
Vertaling
Je lippen waren als een rode en robijnrode kelk,
Warmer dan de zomernacht.
De wolken waren als een albasten paleis,
Stijgend naar een besneeuwde hoogte.
Elke ster zijn eigen Aurora Borealis,
Plotseling hield je me stevig vast,
Ik kon de middernachtzon zien.
Ik kan de zilveren regen niet verklaren die me vond,
Of was dat een sluier van maanlicht?
De muziek van het universum om me heen,
Of was dat een nachtegaal?
En toen vonden je armen mij op wonderbaarlijke wijze,
Plotseling werd de lucht bleek,
Ik kon de middernachtzon zien.
Was er zo’n nacht?
Het is nog steeds een sensatie die ik niet helemaal geloof;
Maar toen je weg was
zat er nog steeds wat sterrenstof op mijn mouw!
Het vlammetje is misschien gedoofd tot een sintel,
En de sterren vergeten te schijnen,
En we kunnen de weide zien in december,
IJzig wit en kristalhelder.
Maar oh, mijn schat, altijd zal ik me herinneren
Toen je lippen dicht bij de mijne waren,
En ik zag de middernachtzon.
De vlam mag dan doven tot een sintel,
En de sterren vergeten te schijnen,
En we kunnen de weide zien in december,
IJzig wit en kristalhelder.
Maar oh, mijn schat, altijd zal ik me herinneren
Toen je lippen dicht bij de mijne waren,
En ik zag de middernachtzon,
De middernachtzon,
De middernachtzon,
De middernachtzon.