LOUIS ARMSTRONG Het was de avond voor Kerstmis, toen in het hele huis Geen wezen bewoog, zelfs geen muis. De kousen werden met zorg bij de schoorsteen gehangen In de hoop dat Sinterklaas er snel zou zijn De kinderen lagen knus in hun bed Terwijl visioenen van suikerpruimen in hun hoofd dansten En mama in haar zakdoek, en ik in mijn muts Had just settled our brains for a long winter’s nap Toen er op het gazon zo’n gekletter klonk Ik sprong van het bed om te zien wat er aan de hand was Ik vloog als een flits naar het raam Ik rukte de luiken open en gooide het venster omhoog. De maan op de borst van de pas gevallen sneeuw Gaf de glans van middernacht aan de voorwerpen beneden Toen, wat verscheen er voor mijn verwonderde ogen maar een miniatuurslee, en acht blikken rendieren Met een kleine oude bestuurder, zo levendig en snel Ik wist in een oogwenk dat het St. Nick moest zijn Sneller dan adelaars kwamen zijn ruiters En hij floot en schreeuwde en noemde ze bij hun naam. “Nu Dasher! Nu, Dancer! Nu, Prancer en Vixen! On, Comet. Kom op, Cupido. Kom op, Donner en Blitzen. Naar de top van de veranda. Naar de top van de muur. En nu wegwezen! Spurt weg! Sprint allemaal weg!” Als droge bladeren die voor de wilde orkaan vliegen Als ze een obstakel tegenkomen, stijgen ze naar de hemel. Zo vlogen de ruiters naar de top van het huis Met de slee vol speelgoed, en Sinterklaas ook En toen, in een oogwenk, hoorde ik op het dak Het steigeren en pootstappen van elke kleine hoef Toen ik mijn hoofd introk, en me omdraaide Kwam Sinterklaas met rasse schreden door de schoorsteen Hij was helemaal in bont gekleed, van zijn hoofd tot zijn voeten En z’n kleren waren helemaal besmeurd met as en roet Een bundel speelgoed had hij op zijn rug geworpen En hij zag eruit als een marskramer die net zijn pakje openmaakte. Zijn ogen, hoe twinkelden ze! Zijn kuiltjes, hoe vrolijk! Zijn wangen waren als rozen, zijn neus als een kers. Zijn kleine mond was als een boog omhoog getrokken En de baard op zijn kin was zo wit als sneeuw. Het stompje van een pijp hield hij strak tussen zijn tanden En de rook omringde zijn hoofd als een krans. Hij had een breed gezicht en een kleine ronde buik Die schudde als hij lachte, als een komvol gelei! Hij was mollig en dik, een echte vrolijke oude elf En ik lachte toen ik hem zag, ondanks mezelf! Een knipoog van zijn oog en een draai van zijn hoofd gaven me snel te weten dat ik niets te vrezen had Hij sprak geen woord, maar ging meteen aan het werk en vulde alle kousen, draaide zich toen met een ruk om En legde zijn vinger opzij van zijn neus En met een knikje, ging hij de schoorsteen op! Hij sprong op zijn slee, en gaf een fluitsignaal aan zijn team. En weg vlogen ze als het dons van een distel. Maar ik hoorde hem uitroepen, voordat hij uit het zicht verdween. “Gelukkig kerstfeest voor iedereen, en een goede nacht.”