Origineel
Te espero cuando la noche se haga día,
suspiros de esperanzas ya perdidas.
No creo que vengas, lo sé,
sé que no vendrás.
Sé que la distancia te hiere,
sé que las noches son más frías,
sé que ya no estás. Creo saber todo de ti.
Sé que el día de pronto se te hace noche:
sé que sueñas con mi amor,
pero no lo dices,
sé que soy un idiota al esperarte,
pues sé que no vendrás.
Te espero cuando miremos al cielo de noche:
tú allá, yo aquí, añorando aquellos días
en los que un beso marcó la despedida,
quizás por el resto de nuestras vidas.
Es triste hablar así. Cuando el día se me hace de noche,
y la Luna oculta ese sol tan radiante,
me siento solo, lo sé.
Nunca supe de nada tanto en mi vida,
sólo sé que me encuentro muy solo,
y que no estoy allí.
Mis disculpas por sentir así,
nunca mi intención ha sido ofenderte.
Nunca soñé con quererte,
ni con sentirme así. Mi aire se acaba como agua en el desierto.
Mi vida se acorta, pues no te llevo dentro.
Mi esperanza de vivir eres tú,
y no estoy allí.
¿Por qué no estoy allí?, te preguntarás,
¿Por qué no he tomado ese bus que me llevaría a ti?
Porque el mundo que llevo aquí
no me permite estar allí.
Porque todas las noches me torturo pensando en ti.
¿Por qué no sólo me olvido de ti?
¿Por qué no vivo sólo así?
¿Por qué no sólo…
Vertaling
Ik wacht op je als de nacht dag wordt,
zucht van reeds verloren hoop.
Ik denk niet dat je komt, ik weet het
Ik weet dat je niet komt.
Ik weet dat de afstand je pijn doet
Ik weet dat de nachten kouder zijn
Ik weet dat je weg bent. Ik denk dat ik alles van je weet.
Ik weet dat de dag plotseling in nacht verandert:
Ik weet dat je droomt van mijn liefde
maar je zegt het niet,
Ik weet dat ik een idioot ben die op je wacht
Ik weet dat je niet komt.
Ik wacht op je als we ’s nachts naar de lucht kijken:
jij daar, ik hier, verlangend naar die dagen
waarin een kus het afscheid markeerde,
misschien voor de rest van ons leven.
Het is triest om zo te spreken. Als de dag nacht wordt,
en de maan verbergt die zon zo stralend,
Ik voel me eenzaam, ik weet het.
Ik heb in mijn leven nog nooit zoveel van iets gehoord,
Ik weet alleen dat ik erg eenzaam ben,
en dat ik er niet ben.
Mijn excuses dat ik me zo voel,
het is nooit mijn bedoeling geweest u te beledigen.
Ik heb er nooit van gedroomd van je te houden
noch met dit gevoel. Mijn lucht verdwijnt als water in de woestijn.
Mijn leven is verkort, omdat ik je niet binnen heb.
Mijn hoop om te leven ben jij,
en ik ben er niet.
Waarom ben ik er niet? Vraag je jezelf af:
Waarom heb ik niet de bus genomen die me naar jou zou brengen?
Omdat de wereld die ik hier draag
laat me daar niet toe.
Elke nacht martel ik mezelf terwijl ik aan je denk.
Waarom vergeet ik je niet gewoon?
Waarom leef je niet zo?
Waarom niet gewoon …