Origineel
Caía a tarde feito um viaduto. E um bêbado trajando luto. Me lembrou Carlitos…. A lua. Tal qual a dona do bordel. Pedia a cada estrela fria. Um brilho de aluguel. E nuvens!. Lá no mata-borrão do céu. Chupavam manchas torturadas. Que sufoco!. Louco!. O bêbado com chapéu-coco. Fazia irreverências mil. Prá noite do Brasil.. Meu Brasil!…. Que sonha com a volta. Do irmão do Henfil.. Com tanta gente que partiu. Num rabo de foguete. Chora!. A nossa Pátria. Mãe gentil. Choram Marias. E Clarisses. No solo do Brasil…. Mas sei, que uma dor. Assim pungente. Não há de ser inutilmente. A esperança…. Dança na corda bamba. De sombrinha. E em cada passo. Dessa linha. Pode se machucar…. Azar!. A esperança equilibrista. Sabe que o show. De todo artista. Tem que continuar…
Vertaling
De middag viel als een viaduct. En een dronkaard in de rouw. Het deed me denken aan Carlitos…. De maan. Net als de eigenaar van het bordeel. Het vroeg om elke koude ster. Een huurgloed. En wolken. Daar in de waas van de lucht. Zuigde gemartelde plekken. Wat een verstikking! Gek! De dronkaard met de bolhoed. Hij deed duizend oneerbiedige dingen. Voor de nacht in Brazilië… Mijn Brazilië! …. Die droomt van de terugkeer… Van Henfil’s broer. Met zoveel mensen die vertrokken zijn. Op een raketstaart. Huil! Ons thuisland. Lieve moeder. Huil voor Marias. En Clarisses. In de grond van Brazil…. Maar ik weet het, dat is pijnlijk. Zo aangrijpend. Zal niet nutteloos zijn. Hope…. Danst op een koord. Met een paraplu. En in elke stap Op die lijn. Je kunt gewond raken…. Pech gehad. De hoopvolle equilibrist. Weet dat de show. Van elke artiest. Moet gaan…