Origineel
Sun comes up Sunday morn
On the little church where I been since I was born
And there he stood a hearty smile
You could hear his voice ringing out for a country mile
And he could place your mind at ease
With his tenderness and a heart
That aimed to please
A pauper’s hands a farmer’s clothes
Just a preacher man we called Kentucky Rose
He worked the soul like he worked the land
He spoke in ways that anyone could understand
Simple words of simple faith
And when it came to love
He would go out of his way
A helping hand
A soothing chat
And he practiced what he preached imagine that
And as far as kindness goes
There was none compared to old Kentucky Rose
Evening stroll ‘cross Shyler’s bridge
That’s when he saw the boy
Trapped below that rocky ridge
He knew the danger he would face
But it’s as if he saved the child
Only to take his place
For on that ridge of stone and ice
Kentucky met his maker in a sacrifice
Why he’s gone
God only knows
Maybe for the company of his Kentucky Rose
So peaceful in his Sunday best
He was buried on a hill and laid to rest
When people heard they came in droves
To say their last good-byes to sweet Kentucky Rose
Now, on that hill
One flower grows
They say it is the spirit of Kentucky Rose
They say it is the spirit of Kentucky Rose
I believe it is the spirit of Kentucky Rose
Vertaling
De zon komt op zondagmorgen
Op de kleine kerk waar ik sinds mijn geboorte ben geweest
En daar stond hij met een hartelijke glimlach
Je kon zijn stem horen klinken tot ver in het land
And he could place your mind at ease
Met zijn tederheid en een hart
Dat zich richtte om te behagen
De handen van een pauper, de kleren van een boer.
Gewoon een predikant die we Kentucky Rose noemden.
Hij bewerkte de ziel zoals hij het land bewerkte
Hij sprak op een manier die iedereen kon begrijpen
Eenvoudige woorden van eenvoudig geloof
En als het op liefde aankwam
zou hij zijn uiterste best doen
Een helpende hand
Een verzachtend praatje
En hij bracht in praktijk wat hij predikte, stel je voor
En wat vriendelijkheid betreft
was er niemand te vergelijken met de oude Kentucky Rose
Avondwandeling over Shyler’s brug
Toen zag hij de jongen
Gevangen onder die rotsachtige richel
Hij kende het gevaar dat hij zou lopen
Maar het is alsof hij het kind redde
Alleen om zijn plaats in te nemen
Want op die bergkam van steen en ijs
Kentucky ontmoette zijn maker in een offer
Waarom hij weg is.
God alleen weet
Misschien voor het gezelschap van zijn Kentucky Rose
Zo vredig in zijn zondagse kleren
Hij werd begraven op een heuvel en te ruste gelegd
Toen de mensen het hoorden, kwamen ze in drommen
om hun laatste vaarwel te zeggen tegen de lieve Kentucky Rose
Nu, op die heuvel
groeit één bloem
Ze zeggen dat het de geest van Kentucky Rose is
Ze zeggen dat het de geest van Kentucky Rose is
Ik geloof dat het de geest van Kentucky Rose is