Origineel
When we went off away from the forest,
We did travel far to get a taste of so much more.
We dug up the roots of all the stories, put ‘em in a pot
And brought them to a fiery road.
We fed on these things without a worry,
Never gave a thought to the coming of the winter storm.
Gone away, gone away, what was yesterday.
Make a meal, make a bed, tuck your feet in.
Rested elbows twice on a table can be nice,
But the comforts they can be deceiving
(Short instrumental break)
The seasons are not what they once seemed.
The berries all are green, though summer’s at a fine high crest.
We lifted our shirts up in a hurry,
Reaching for the belly hollow from the long cold rest.
We slept up all the fat but there’d be no more of that,
Cause there must be some disease ‘neath the canopies.
Swinging tails from trees we could gather what we need.
Give away what we had our first share of,
But now the forks and knives with the sacrifice.
We could bare only some can believe in.
(Instrumental break)
When we in turn, we find all the leaves had died.
Had we all gone away for such a long time.
We are alike, so sweet and enough to eat,
But now it’s all just bones and a long way away from home.
Vertaling
Toen we weggingen uit het bos,
reisden we ver om te proeven van zoveel meer.
We groeven de wortels van alle verhalen op, stopten ze in een pot
en brachten ze naar een vurige weg.
We voedden ons met deze dingen zonder zorgen,
Gaven nooit een gedachte aan de komst van de winter storm.
Weg, weg, wat gisteren was.
Maak een maaltijd, maak een bed, stop je voeten in.
Twee keer met de ellebogen op een tafel rusten kan fijn zijn,
Maar het comfort kan misleidend zijn
(Korte instrumentale pauze)
De seizoenen zijn niet meer wat ze ooit leken.
De bessen zijn allemaal groen, hoewel de zomer op een mooie hoge top staat.
We trokken haastig onze hemden op,
reikend naar de buikholte van de lange koude rust.
We sliepen al het vet op, maar dat zou er niet meer zijn,
Want er moet een ziekte zijn onder de luifels.
Zwaaiend met de staarten van de bomen konden we verzamelen wat we nodig hadden.
Weggeven waar we ons eerste deel van hadden,
Maar nu de vorken en messen met het offer.
We konden bloot alleen sommigen kunnen geloven in.
(Instrumentale pauze)
Als we op onze beurt, vinden we alle bladeren waren gestorven.
Hadden we allemaal weggegaan voor zo’n lange tijd.
We zijn gelijk, zo zoet en genoeg om te eten,
Maar nu is het allemaal alleen maar botten en een lange weg van huis.