Origineel
Era un huerto alegre cuajado de flores
de la vega hermosa que el Turia acaricia,
era un nido eterno de los ruiseñores,
jardín encantado de toda delicia. Allí en la barraca nació Vicenteta
que a las mismas flores envidia les daba,
allí cierta noche, dio cita indiscreta
a un humilde artista que fiel le adoraba. Y ante los encantos de musa tan bella
fue el amante de ella el pobre escultor
que esclavo del arte en su alma sentía,
y así le decía temblando de amor: “Xiqueta, xiqueta meua
yo ta imatge vull copiar
seras la Maredeueta…
La Maredeueta…
més volguda i boniqueta
que es venera en el altar.” Bajo el emparrado de la barraqueta,
una bella imagen labró entre las flores,
y copiando el rostro de su Vicenteta
modeló un conjunto de gracias y amores. De sus brujas manos surgió una escultura
con calor de vida que su arte le daba,
y fue aquella imagen de amor y ternura
la sagrada Virgen que el pueblo adoraba. Y por vez primera, cubierta de flores,
la sagrada Virgen salió en procesión,
y al verle las mozas su cara de cielo,
de todas las bocas salió esta canción: “Mireu, mireu a la Viçenteta,
més igual no pot estar
ella es la Maredeueta…
La Maredeueta…
més volguda i boniqueta
que es venera en el altar.” Todo en la barraca cantaba y reía,
feliz el artista amó a Vicenteta,
pero ella por otro, un aciago día
huyó para siempre de su barraqueta. Él quedó tan triste que aquel mismo año
al salir su Virgen en la procesión,
recordando al verla, su cruel desengaño,
quiso destrozarla gritando: ¡traición! Se paró la gente, cesaron los cantos,
insultó a la Virgen en su frenesí,
mas pronto rendido, vencido, humillado,
quedó arrodillado, diciéndole así: “Oh Santa Maredeueta,
no me faces desgraciat,
torna’m la meua xiqueta…
La meua xiqueta…
que té la teua careta
¡Mare dels Desamparats!”
Vertaling
Het was een vrolijke boomgaard vol bloemen
van de prachtige vlakte die de Turia streelt,
het was een eeuwig nest van nachtegalen,
betoverde tuin van alle vreugde. Daar werd Vicenteta geboren in de barak
dat ik jaloers was op dezelfde bloemen,
daar gaf hij op een avond een indiscrete date
aan een nederige kunstenaar die hem trouw aanbad. En voordat de charmes van muze zo mooi zijn
de arme beeldhouwer was haar minnaar
wat een slaaf van kunst in zijn ziel voelde hij,
en dus zei hij trillend van liefde: “Xiqueta, xiqueta meua
Ik imatge vull kopie
jij zult de Maredeueta zijn …
La Maredeueta …
meer volguda i boniqueta
die vereerd wordt op het altaar. “Onder het latwerk van de barraqueta,
een prachtig beeld gesneden tussen de bloemen,
en het gezicht van zijn Vicenteta kopiëren
gemodelleerd een set van genaden en liefdes. Uit zijn heksenhanden kwam een ??sculptuur
met de warmte van het leven die zijn kunst hem gaf,
en het was dat beeld van liefde en tederheid
de heilige Maagd die het volk aanbad. En voor het eerst bedekt met bloemen,
de Heilige Maagd ging in processie uit,
en als de meisjes zijn gezicht in de hemel zien,
Dit lied kwam uit alle monden: “Mireu, mireu a la Viçenteta,
meer gelijk om niet te zijn
zij is de Maredeueta …
La Maredeueta …
meer volguda i boniqueta
die vereerd wordt op het altaar. ‘Alles in de barak zong en lachte,
gelukkig hield de kunstenaar van Vicenteta,
maar zij voor een ander, een noodlottige dag
vluchtte voor altijd uit zijn barraqueta. Datzelfde jaar was hij zo verdrietig
toen haar maagd vertrok in de processie,
herinnerend haar te zien, haar wrede teleurstelling,
hij wilde het schreeuwend vernietigen: verraad! De mensen stopten, het zingen stopte,
beledigde de Maagd in haar waanzin,
eerder overgegeven, verslagen, vernederd,
bleef knielen en zei tegen hem: “Oh Santa Maredeueta,
Wees niet verdrietig,
torna’m la meua xiqueta …
De mex xiqueta …
welke thee het teua-masker
Mare dels Desamparats! “