Origineel
They were hiding behind hay bales,. They were planting in the full moon. They had given all they had for something new. But the light of day was on them,. They could see the thrashers coming. And the water shone like diamonds in the dew.. And I was just getting up, hit the road before it’s light. Trying to catch an hour on the sun. When I saw those thrashers rolling by,. Looking more than two lanes wide. I was feelin’ like my day had just begun.. Where the eagle glides ascending. There’s an ancient river bending. Down the timeless gorge of changes. Where sleeplessness awaits. I searched out my companions,. Who were lost in crystal canyons. When the aimless blade of science. Slashed the pearly gates.. It was then I knew I’d had enough,. Burned my credit card for fuel. Headed out to where the pavement turns to sand. With a one-way ticket to the land of truth. And my suitcase in my hand. How I lost my friends I still don’t understand.. They had the best selection,. They were poisoned with protection. There was nothing that they needed,. Nothing left to find. They were lost in rock formations. Or became park bench mutations. On the sidewalks and in the stations. They were waiting, waiting.. So I got bored and left them there,. They were just deadweight to me. Better down the road without that load. Brings back the time when I was eight or nine. I was watchin’ my mama’s T.V.,. It was that great Grand Canyon rescue episode.. Where the vulture glides descending. On an asphalt highway bending. Thru libraries and museums, galaxies and stars. Down the windy halls of friendship. To the rose clipped by the bullwhip. The motel of lost companions. Waits with heated pool and bar.. But me I’m not stopping there,. Got my own row left to hoe. Just another line in the field of time. When the thrashers comes, I’ll be stuck in the sun. Like the dinosaurs in shrines. But I’ll know the time has come. To give what’s mine.. .
Vertaling
Ze verstopten zich achter hooibalen. Ze plantten in de volle maan. Ze hadden alles gegeven wat ze hadden voor iets nieuws. Maar het daglicht viel op hen. Ze konden de lijster zien aankomen. En het water glinsterde als diamanten in de dauw… En ik was net opgestaan, op weg voor het licht werd. Ik probeerde een uurtje van de zon te pakken. Toen ik die lijster voorbij zag rollen… Ze leken meer dan twee banen breed. Ik had het gevoel dat mijn dag net was begonnen… Waar de adelaar opstijgt. Daar is een oude rivier die zich buigt. In de tijdloze kloof van veranderingen. Waar slapeloosheid wacht. Ik zocht naar mijn metgezellen. Die verloren waren in kristallen ravijnen. Toen het doelloze mes van de wetenschap. De parelachtige poorten doorkliefde… Het was toen dat ik wist dat ik er genoeg van had… Ik verbrandde mijn creditcard voor brandstof. Op weg naar waar de stoep in zand verandert. Met een enkele reis naar het land van de waarheid. En mijn koffer in mijn hand. Hoe ik mijn vrienden heb verloren begrijp ik nog steeds niet… Ze hadden de beste selectie,. Ze waren vergiftigd met bescherming. Er was niets dat ze nodig hadden… Niets meer te vinden. Ze waren verdwaald in rotsformaties. Of werden parkbank mutaties. Op de trottoirs en in de stations. Ze wachtten, wachtten… Dus ik verveelde me en liet ze daar. Ze waren gewoon ballast voor mij. Beter op weg zonder die last. Doet me denken aan de tijd toen ik acht of negen was. Ik keek naar de tv van mijn moeder. Het was die grote Grand Canyon reddings aflevering… Waar de gier naar beneden glijdt. Op een asfalt snelweg buigend. Door bibliotheken en musea, sterrenstelsels en sterren. Door de winderige gangen van vriendschap. Naar de roos geknipt door de zweep. Het motel van verloren metgezellen. Wacht met verwarmd zwembad en bar… Maar ik stop daar niet. Ik heb mijn eigen rij nog te schoffelen. Gewoon een andere lijn in het veld van de tijd. Als de lijster komt, zal ik vastzitten in de zon. Zoals de dinosaurussen in heiligdommen. Maar ik zal weten dat de tijd gekomen is. Om te geven wat van mij is…