Maar we verpestten die remedial English klas omdat we wiet rookten en niet op de universiteit waren. Juist. Nu zitten we niet op de universiteit, hè? J: Dus hoe ga je naar die nieuwe plek om te winkelen als je die remedial English klas niet hebt gevolgd en je hebt deze stukjes van de puzzel die niet in elkaar passen en je ouders zijn als … het eten van bloed wafers Bakkebaarden laten groeien. Bakkebaarden? Dat helpt echt. J: Echt? W: Ja. Ze geven je die aparte look J: Dat doen ze W: Alsof je opvalt in de menigte. Dat doen ze echt. En ik… dat is waarom ik denk dat ik er niet bij hoor. J: Omdat je geen bakkebaarden hebt? W: Ik kan ze niet laten groeien J: Waarom niet? W: Ze zien er gewoon altijd niet goed uit, ik knip ze er gewoon af J: Dat is verschrikkelijk W: Zie je, het probleem is dat je de puzzel niet kunt vinden met de man die naar “Price is Right” kijkt en bloedwafels eet. Zie je, ze hebben er een met je familie, je bent alleen niet op de juiste plaats geweest, je hebt ze niet gezien – het maakt het makkelijker in elkaar te zetten als het gezicht van je familielid daar is, recht voor je in puzzelstukjes. Het is gewoon dat je de dikke man niet kent. Maar als het je familie is, realiseer je je waar het allemaal om draait. J: Maar zie je, ik kocht de puzzel met de rat op de loopband en de boerderij en de, uh, onthoofde geiten W: Dat is het probleem. Je moet die met de wafels en de bloederige broek en je familie hebben. J: Maar ik heb al deze puzzelstukjes die nu aan elkaar vastzitten, die nu een deel van mij zijn, ik bedoel je kunt niet zeggen, als je eenmaal een deel van de puzzelstukjes bent, kun je je er niet echt meer van losmaken W: Dus dat maakt je een kunstenaar J: Ik weet het maar, ik moet nog wat meer puzzelstukjes hebben W: Je bent een kunstenaar. Je maakt je eigen stukjes. Gebruik ouwel, gebruik stukjes ouwel, gebruik stukjes duimspijkers J: Maar wat moet ik doen met al die rare puzzelstukjes die niet eens een deel van mij hadden moeten zijn? Ik bedoel, ik probeerde mijn ogen open te houden, ik probeerde heel bewust te zijn van welke puzzel ik kocht en toen ik de doos opende probeerde ik heel bewust te zijn van de stukjes en ervoor te zorgen dat alle stukjes waren wat er op de doos stond. Maar toen schoof ik de stukjes in elkaar en was het te laat! Het waren allemaal losse lichaamsfiguren en ik probeerde mezelf te overtuigen dat het een bloem was, maar het was geen bloem, man! Het was geen bloem! En… Je weet waarom toch? Ik zeg het je, ik weet het antwoord en het is dit: weet je nog toen je het had over de duim, de punaise en het bloed J: Juist. . . W: Is het nu niet allemaal logisch? J: Nee! W: Heb je, heb je de bakkebaarden in de puzzel gevonden? J: Nee! W: Ze zitten onderin, ze zijn vastgeplakt aan de onderkant. Mag ik ze gebruiken? Kan ik ze alsjeblieft vast nieten? Dat is de sleutel J: Je kunt doen wat je wilt. Wat je niet begrijpt is dat ik dacht dat het een bloem was. Maar dat was het niet, ok? Het was een deel van de rat op de loopband en het waren de benen van die kerel die naar “The Price is Right” keek. Oké? En het was een deel van de blender. Ik heb mezelf er zo lang van overtuigd dat het een bloem was. Ik heb mezelf er jarenlang van overtuigd dat die puzzelstukjes samen een bloem vormden, terwijl dat helemaal niet zo was. Hoe kan ik nieuwe stukjes nemen en ze in elkaar zetten met zoveel kracht als ik ooit deed? Want wat als, wat als ze ook geen bloem zijn, ze zijn net als – W: Het moeten dierenstukjes zijn, het kunnen dierenstukjes zijn. Stukjes van geiten? J: Nou, dat is wat ik probeerde! Er zat een rat en een geit in het hele ding en de geit had geen handen. W: En je kocht dit bij Wal-Mart? J: En dat is alles wat ik wilde. Dat is alles wat ik wilde, ik bedoel sinds ik een kind was. Sinds ik een kind was! En weet je, en het was gewoon – W: Dus je hebt de puzzel nooit in elkaar gekregen? J: Nee . . W: Ooit? J: Nee . . het zijn allemaal van die onsamenhangende stukjes waarvan ik mezelf overtuigd heb dat het bloemen zijn W: Je hebt een ernstig probleem, jongeman J: Ik weet dat ik dat heb. Maar ik denk niet dat ik veel anders ben dan iemand anders. Ik durf te wedden dat iedereen een stel pseudobloemen in zijn zak heeft die eigenlijk gewoon stukjes van een rare puzzel zijn die niet in elkaar horen te passen. W: Nee J: Ik bedoel, ik hoop dat ik niet alleen ben in dit ding, weet je? Dat ben je wel J: Nou, het voelt zeker zo, weet je als ik naar de kiosken en zo ga en de tijdschriften lees en iedereen lijkt hun bloem zo perfect in elkaar te hebben, weet je? Want wat ze doen is, ze kunnen je meenemen naar een studio en ze kunnen je foto nemen en het eruit laten zien alsof je stukjes heel goed in elkaar hebt gepuzzeld, weet je, en ze kunnen tegenwoordig alles doen. De manier waarop je het verpakt… Het zijn allemaal computers. Ze hebben hun shit bij elkaar. J: Juist, ze kunnen het laten lijken alsof je je bloempje bij elkaar hebt, terwijl dat niet zo is. Maar het laat de mensen die hun bloemen niet bij elkaar hebben zich heel klein en onbelangrijk voelen. Dat ben je ook… maar dat maakt het verschil. Je bent een artiest. J: Maar ik ben niet onbelangrijk. Want mijn bloem is niet meer samengeperst dan de bloem van iemand anders. Ik bedoel, en ik denk dat als ik een platenmaatschappij zou hebben of zo die mijn foto zou kunnen nemen en het zou kunnen laten lijken alsof mijn bloem in elkaar is gezet, dan zou ik oké zijn, maar dat ben ik niet, ik wil dat niet doen want dan zouden al die mensen met hun bloemen in elkaar gedrukt naar me toe komen en me behandelen alsof ik iemand ben die mijn bloem in elkaar heeft gezet terwijl dat niet zo is, en dat zou een grote leugen zijn. En dan zou ik op m’n 15e Swanson tv-reclames doen, heel zelfvoldaan zijn en zelfmoord plegen op de Brooklyn Bridge. Dat zou niet veel zin hebben, toch ? Nee… je bent een artiest. Dat heb ik je al honderd keer gezegd. Zie je, het deel dat je niet begrijpt… wat is er om niet te begrijpen ? Ik, ik, het is zo moeilijk voor mij om het je uit te leggen omdat, ik zie dat je, je bent een beetje off eigenlijk J: Ik ben erg van slag. Ik realiseerde me niet hoe verkeerd ik was totdat ik de stukjes van mijn puzzel uit mijn zak haalde en het zag voor wat het werkelijk was. W: Heb je plakband geprobeerd? J: Het zat aan elkaar vast! Ik wou dat ik ze uit elkaar kon trekken. Als ik ze uit elkaar kon trekken zou het goed zijn, maar dat kan ik niet. Ze zitten aan elkaar vast W: Ik snap het. J: Ik kwam thuis en liet het mijn ouders zien, en ik was echt trots op mijn bloem en toen realiseerde ik me . . Je zou op de universiteit moeten zitten. J: Ik zou op de universiteit moeten zitten, ja