Origineel
Sentado na poltrona de número cinco. Ao lado da janela olhando a chuva eu sinto. Oh, saudade dela que é forte desalento. E eu me seguro em tal momento. Pra ela não ver eu chorar em uma partida. Oh, vida que eu mesmo escolhi. Mas pelo menos, sei que vivi. Diga-me por que tem que partir. Não sei por que você se vai. Se todos querem-lhe aqui. Diga se não lhe agradou o clima. Ou se foi ordem lá de cima. E você só tem que cumprir. Deixe um consolo a seu irmão. Que já se sente só no mundo. Dê-lhe ao menos um segundo de atenção. E ouça o queixar dessa insana. Vida frágil, porcelana. Trincando ao tocar o chão. Agora ninguém quer que vá embora. Sei que está chegando a hora. Do velho amigo partir. Vai leva contigo essa canção. Feita de barro e coração. Do velho amigo que deixará aqui
Vertaling
Zittend in fauteuil nummer vijf. Bij het raam kijkend naar de regen voel ik. Oh, verlangen naar haar dat is sterke ontmoediging. En ik hou mezelf in zo’n moment Zodat ze me niet ziet huilen bij een wedstrijd. Oh, een leven dat ik voor mezelf koos. Maar ik weet tenminste dat ik geleefd heb Vertel me waarom je moet vertrekken Ik weet niet waarom je weggaat. Als iedereen je hier wil Zeg het me als het weer je niet bevalt. Of als het een bevel van boven was. En alles wat je hoeft te doen is het uit te voeren. Laat wat troost achter voor je broer. Hij voelt zich al alleen in de wereld. Geef hem op zijn minst een seconde aandacht. En luister naar het gejammer van deze krankzinnige vrouw. Breekbaar leven, porselein. Kraken als het de vloer raakt. Nu wil niemand dat je weggaat. Ik weet dat de tijd komt. Voor de oude vriend om te gaan. Hij neemt dat lied met zich mee. Gemaakt van klei en hart. Van de oude vriend die hier zal vertrekken