Origineel
Stevie said now don’t look round they’re watching us. Two girls in the corner of that dodgy club. And the grey eyes, the storm that I’ve come to know and wish for. Before I caught a breath, well, she was standing there.. We walked the streets of our town just talking. And the dawn broke grey and freezing through the deserted blocks. Just when your life is stale and there’s reason there for everything. Something comes to kick you up inside. Eleven sweet years and no nearer home. A hundred thousands miles through this battle zone. Still high on the wire above the hollow darkness. Trying not to look down. No Rest for the wicked is still how it goes. Twisted up and turning in my bed alone. And separation pains like a blunted amputation. Pushing endless coins in the telephone. Eleven sweet years and no nearer home. A hundred thousands miles through this battle zone. Still high on the wire above the hollow darkness. Trying not to look down. So rest in these open arms and lie until they come for you. And tell me everything you’ve ever felt, tell me everything you want to see . .. Forever running even when we are standing still. Driven on and fired up as the whirlwinds blow. And shouting out inside “I’m proud of you, I’m proud of you”. Ten thousand footsteps echo down the Brixton Road. Eleven sweet years and no nearer home. A hundred thousands miles through this battle zone. Still high on the wire above the hollow darkness.
Vertaling
Stevie zei, kijk niet om je heen, ze houden ons in de gaten. Twee meisjes in de hoek van die onbetrouwbare club. En de grijze ogen, de storm die ik heb leren kennen en wensen. Voordat ik weer op adem was, stond ze daar… We liepen door de straten van onze stad, gewoon pratend. En de dageraad brak grijs en ijskoud door de verlaten blokken. Net als je leven saai is en er voor alles een reden is. komt er iets om je van binnen op te beuren. Elf mooie jaren en niet dichter bij huis. Honderdduizenden mijlen door dit strijdgebied. Nog steeds hoog op de draad boven de holle duisternis. Proberend niet naar beneden te kijken. Geen rust voor de goddelozen is nog steeds hoe het gaat. Opgedraaid en draaiend in mijn bed alleen. En scheidingspijn als een afgestompte amputatie. Eindeloos munten in de telefoon duwen. Elf zoete jaren en niet dichter bij huis. Honderdduizenden mijlen door dit strijdgebied. Nog steeds hoog op de draad boven de holle duisternis. Proberend niet naar beneden te kijken. Dus rust in deze open armen en lig tot ze je komen halen. En vertel me alles wat je ooit hebt gevoeld, vertel me alles wat je wilt zien … Voor altijd op de vlucht, zelfs als we stilstaan. Voortgedreven en opgefokt als de wervelwinden waaien. En van binnen roepend “Ik ben trots op je, ik ben trots op je”. Tienduizend voetstappen echoën over de Brixton Road. Elf zoete jaren en niet dichter bij huis. Honderdduizenden mijlen door dit strijdgebied. Nog steeds hoog op de draad boven de holle duisternis.