Origineel
Só quem é lá de nós. Conhece os caminhos. Que as formigas fazem. Transportando folhas. E as lágrimas de orvalho. Na face das rosas. Desenhando bolhas. E o rio sem freios. Sobrando nas curvas. Lavando a areia. Lá em nós!. Só quem é lá de nós. Entende que o vento. Sussurra e cavalga. No dorso da serra. Que a sombra das árvores. Forma pano preto. No rosto da terra. E um painel de led. Liga o céu na noite. Que a lua está cheia. Lá em nós!. Vejo no pôr do sol. Ao me pôr a pensar. Que os olhos de Deus. Ficaram vermelhos. De tanto chorar… ôhh. Vejo no pôr do sol. Ao me pôr a pensar. Que os olhos de Deus. Ficaram vermelhos. De tanto chorar. Tem que ser lá de nós. Pra vestir gibão. E domar um cavalo. Correndo na brenha. Cozinhar de tudo. Tocaiando o fogo. Num fogão de lenha. Com calo nas mãos. No cabo da enxada. Trabalhar sem luva. Lá em nós!. Tem que ser lá de nós. Pra gostar do cheiro. Do bafio do gado. Ruminando o pasto. Sentado ao relento. Contar as estrelas. Do universo vasto. E encarar um banho. Na ducha das telhas. Na primeira chuva. Lá em nós!. Vejo no pôr do sol. Ao me pôr a pensar. Que os olhos de Deus. Ficaram vermelhos. De tanto chorar… ôhh. Vejo no pôr do sol. Ao me pôr a pensar. Que os olhos de Deus. Ficaram vermelhos. De tanto chorar
Vertaling
Alleen degenen van ons die er zijn. Ken de manieren. Die de mieren maken. Bladeren dragen. En de tranen van de dauw Op de gezichten van de rozen Teken bubbels. En de rivier zonder remmen. In de bochten. Het zand wassen. Daar in ons! Alleen degenen van ons die er zijn. Begrijpt dat de wind. Fluisteren en rijden. Op de rug van de berg. Dat de schaduw van de bomen Vormt zwart doek. Op het gezicht van de aarde. En een led paneel. Zet de hemel aan in de nacht. Dat de maan vol is. Daar in ons. Ik zie het in de ondergaande zon. Als ik mezelf aan het denken zet. Dat God’s ogen. Zijn rood geworden. Van het huilen zo veel … ohh. Ik zie het in de zonsondergang. Als ik denk… Gods ogen. Ze zijn rood geworden. Van het vele huilen. Het moet van ons komen. Om een gibbon te dragen. En een paard temmen. Rennen in het bos. Alles koken. Het vuur aanraken. In een houtkachel. Met eelt op zijn handen. Op het handvat van de schoffel. Werken zonder handschoenen. Terug naar huis. Het moet thuis zijn. Om van de geur te houden. De adem van het vee. Het weiland herkauwen. Buiten zitten. De sterren tellen. Van het uitgestrekte universum. En een bad nemen In de douche van de tegels Bij de eerste regen. Daar in ons! Ik zie het in de zonsondergang. Als ik mezelf aan het denken zet. Dat de ogen van God Zijn rood geworden. Van het huilen zo veel … ohh. Ik zie het in de zonsondergang. Als ik denk… Gods ogen. Ze zijn rood geworden. Van zoveel huilen