Origineel
Child of the pure unclouded brow
And dreaming eyes of wonder!
Though time be fleet, and I and thou
Are half a life asunder,
Thy loving smile will surely hail
The love-gift of a fairy-tale.
I have not seen thy sunny face,
Nor heard thy silver laughter:
No thought of me shall find a place
In thy young life’s hereafter
Enough that now thou wilt not fail
To listen to my fairy-tale.
A tale begun in other days,
When summer suns were glowing-
A simple chime, that served to time
The rhythm of our rowing-
Whose echoes live in memory yet,
Though envious years would say ‘forget.’
Come, hearken then, ere voice of dread,
With bitter tidings laden,
Shall summon to unwelcome bed
A melancholy maiden!
We are but order children, dear,
Who fret to find our bedtime near. –
Without, the frost, the blinding snow,
The storm-wind’s moody madness-
Within, the firelight’s ruddy glow,
And childhood’s nest of gladness.
The magic words shall hold thee fast:
Thou shalt not heed the raving blast. –
And, though the shadow of a sigh
May tremble through the story,
For ‘happy summer days’ gone by,
And vanish’d summer glory-
It shall not touch, with breath of bale,
The pleasance, of our fairy-tale.
Though time be fleet, and I and thou
Are half a life asunder,
Thy loving smile will surely hail
The love-gift of a fairy-tale
And dreaming eyes of wonder!
Though time be fleet, and I and thou
Are half a life asunder,
Thy loving smile will surely hail
The love-gift of a fairy-tale.
I have not seen thy sunny face,
Nor heard thy silver laughter:
No thought of me shall find a place
In thy young life’s hereafter
Enough that now thou wilt not fail
To listen to my fairy-tale.
A tale begun in other days,
When summer suns were glowing-
A simple chime, that served to time
The rhythm of our rowing-
Whose echoes live in memory yet,
Though envious years would say ‘forget.’
Come, hearken then, ere voice of dread,
With bitter tidings laden,
Shall summon to unwelcome bed
A melancholy maiden!
We are but order children, dear,
Who fret to find our bedtime near. –
Without, the frost, the blinding snow,
The storm-wind’s moody madness-
Within, the firelight’s ruddy glow,
And childhood’s nest of gladness.
The magic words shall hold thee fast:
Thou shalt not heed the raving blast. –
And, though the shadow of a sigh
May tremble through the story,
For ‘happy summer days’ gone by,
And vanish’d summer glory-
It shall not touch, with breath of bale,
The pleasance, of our fairy-tale.
Though time be fleet, and I and thou
Are half a life asunder,
Thy loving smile will surely hail
The love-gift of a fairy-tale
Vertaling
Kind van de pure, open blik
met verwonderd dromende ogen!
Hoewel de tijd snel gaat en ik en gij
Een half gebroken leven zijn
Uw liefhebbende glimlach roept natuurlijk tot
Het liefdesgeschek van een sprookje
Ik heb uw zonnig gezicht niet gezien
Noch uw zilveren lach gehoord
Geen gedachte aan mij zal een plaats vinden
In het leven na uw jonge leven
Voldoende dat u nu niet zult falen
naar mijn sprookje te luisteren
Een verhaal begon in andere dagen
Toen de zomer zon warm gloeide
Een eenvoudige gong gaf de timing aan
Het ritme van ons roeien
Wiens echo’s in herinneringen leven,
Hoewel jaren het je zouden doen vergeten
Kom, luister dan, verschrikkelijke stem
Vol duistere momenten
Het roept onwelkom naar uw bed
Een maagd van melancholie
We zijn slechts orde kinderen, lieve
En kijken tegen naderend bedtijd op
Buiten, de vrieskou, de verblindende sneeuw
De humeurige gekte van de stormwind
Binnen, het warme schijnsel van het vuur
Een kindernest van blijheid
De magische woorden houden u in hun greep
U zult de harde klap niet horen
En, Hoewel de schaduw van een zucht
Het verhaal soms kan doen sidderen,
Van mooie, vervlogen zomerdagen
en verdwenen zomerglorie
De verwoestende adem zal geen invloed hebben
Op de schoonheid van ons sprookje
Hoewel de tijd snel gaat en ik en gij
Een half gebroken leven zijn
Uw liefhebbende glimlach roept natuurlijk tot
Het liefdesgeschek van een sprookje
Naar de intro van het boek “Through the looking glass”
van Lewis Caroll (1872)
met verwonderd dromende ogen!
Hoewel de tijd snel gaat en ik en gij
Een half gebroken leven zijn
Uw liefhebbende glimlach roept natuurlijk tot
Het liefdesgeschek van een sprookje
Ik heb uw zonnig gezicht niet gezien
Noch uw zilveren lach gehoord
Geen gedachte aan mij zal een plaats vinden
In het leven na uw jonge leven
Voldoende dat u nu niet zult falen
naar mijn sprookje te luisteren
Een verhaal begon in andere dagen
Toen de zomer zon warm gloeide
Een eenvoudige gong gaf de timing aan
Het ritme van ons roeien
Wiens echo’s in herinneringen leven,
Hoewel jaren het je zouden doen vergeten
Kom, luister dan, verschrikkelijke stem
Vol duistere momenten
Het roept onwelkom naar uw bed
Een maagd van melancholie
We zijn slechts orde kinderen, lieve
En kijken tegen naderend bedtijd op
Buiten, de vrieskou, de verblindende sneeuw
De humeurige gekte van de stormwind
Binnen, het warme schijnsel van het vuur
Een kindernest van blijheid
De magische woorden houden u in hun greep
U zult de harde klap niet horen
En, Hoewel de schaduw van een zucht
Het verhaal soms kan doen sidderen,
Van mooie, vervlogen zomerdagen
en verdwenen zomerglorie
De verwoestende adem zal geen invloed hebben
Op de schoonheid van ons sprookje
Hoewel de tijd snel gaat en ik en gij
Een half gebroken leven zijn
Uw liefhebbende glimlach roept natuurlijk tot
Het liefdesgeschek van een sprookje
Naar de intro van het boek “Through the looking glass”
van Lewis Caroll (1872)