Origineel
Minha vida era um palco iluminado. E Eu vivia vestido de dourado. Palhaço das perdidas ilusões. Cheio dos guizos falsos da alegria. Eu vivia cantando a minha fantasia. Entre as palmas febris dos corações. Meu barração lá no morro do Salgueiro. Tinha o cantar alegre de um viveiro. Foste a sonoridade que acabou. E hoje, quando do sol, a claridade. Forra o meu barracão, sinto saudade. Da mulher pomba-rola que voou. Nossas roupas comuns dependuradas. Na corda, qual bandeiras agitadas. Pareciam um estranho festival!. Festa dos nossos trapos coloridos. A mostrar que nos morros mal vestidos. É sempre feriado nacional. A porta do barraco era sem trinco. E a lua, furando o nosso zinco. Salpicava de estrelas o nosso chão. Tu pisavas os astros distraída. A mostrar que a ventura desta vida. É a cabrocha, o luar e o violão. É os gatos miando no porão
Vertaling
Mijn leven was een verlicht toneel En ik leefde gekleed in goud Clown van verloren illusies Vol van het valse geratel van vreugde. Ik leefde terwijl ik mijn fantasie zong Onder het koortsachtig klappen van de harten. Mijn barração daar in de heuvel van Salgueiro. Had het vrolijke gezang van een kinderkamer. Jij was het geluid dat eindigde. En vandaag, als de zon helder is Ik voel nostalgie in mijn hut. Van de duif-vrouw die wegvloog. Onze gemeenschappelijke kleren opknoping. aan het touw, als wapperende vlaggen. Ze zagen eruit als een vreemd festival! Een festival van onze gekleurde vodden. Laten zien dat in de achterbuurten Het is altijd een nationale feestdag. De deur van de hut had geen klink. En de maan, die onze zink doorboort Bestrooide onze vloer met sterren. Je vertrapte de sterren zonder er erg in te hebben. Laten zien dat de vreugde van dit leven Is de cabrocha, het maanlicht en de gitaar. Het zijn de katten die miauwen in de kelder