Origineel
Num rancho lá no sertão. Aonde eu fui morador. Morreu a mulher que eu tinha. Meus filhos me abandonou. Depois de velho cansado. Não posso mais trabalhar. Vivo no mundo jogado. Eu levo a vida a penar. O dia vem clareando. A grande dor não consola. Sozinho eu vou caminhando. A todos pedindo esmola. É triste a minha sorte. Mas meu viver está no fim. Quem eu criei me despreza. Ninguém tem pena de mim. O mundo é minha morada. Eu sofro sem merecer. No mato eu faço pousada. É triste o meu viver. Meus filhos agora estão moços. Mas de mim eles esquece. Pra não me ver vira o rosto. Finge que não me conhece. À Deus eu peço a morte. De sofrer estou cansado. Eu quero deixar este mundo. Aonde eu sou desprezado. Eu quero chorar e não posso. Nem forças não tenho mais. Alguém vai sentir remorsos. Do que fez ao próprio pai. (Pedro Paulo Mariano – Santa Maria da Serra-SP)
Vertaling
Op een ranch in de achterlanden. Waar ik vroeger woonde. De vrouw die ik had is gestorven. Mijn kinderen hebben me in de steek gelaten. Als ik oud en moe ben. Ik kan niet meer werken. Ik leef in de gegooide wereld. Ik neem het leven met pijn. De dag klaart op. De grote pijn is geen troost. Alleen ga ik wandelen. Aan allen die om aalmoezen bedelen. Mijn lot is triest. Maar mijn leven is ten einde. Degenen die ik opvoedde verachten me. Niemand heeft medelijden met mij. De wereld is mijn thuis. Ik lijd zonder dat ik het verdien. In de wildernis maak ik een herberg. Mijn leven is triest. Mijn kinderen zijn nu jong. Maar ze vergeten mij. Om mij niet te zien wenden ze hun gezichten af. Doen alsof ze me niet kennen. Aan God vraag ik de dood. De sofrer estou cansado. Ik wil deze wereld verlaten. En ik ben verachtelijk. Ik wil huilen en ik kan het niet. Ik heb zelfs geen kracht meer. Iemand zal wroeging voelen Voor wat hij zijn eigen vader heeft aangedaan. (Pedro Paulo Mariano – Santa Maria da Serra-SP)