Origineel
Não posso passar sem meu violão. Não posso viver sem carinho. Quando eu não tenho ninguém. Corro e abraço meu pinho. Como ele eu seguro a saudade. E a tristeza de viver sozinho. Já vivi em minha vida. Momentos de intensa paixão. E no fogo da ferida. Eu até achava inspiração. Quantas vezes eu cantava. Quando não podia nem falar. É que meu violão me ajudava. A trazer a esperança. Dentro de um poema
Vertaling
Ik kan niet zonder mijn gitaar. Ik kan niet leven zonder genegenheid. Als ik niemand heb. Ik ren en knuffel mijn den. Net als hij heb ik het verlangen En het verdriet om alleen te wonen. Ik heb geleefd in mijn leven. Momenten van intense passie. En in het vuur van de wond. Ik vond zelfs inspiratie. Hoe vaak ik zong. Toen ik niet eens kon praten. Het is gewoon dat mijn gitaar me hielp. Om hoop te brengen. In een gedicht