Origineel
Meu amor, se eu pudesse apagar. Essa chama que tem me queimado. Com certeza não mais sofreria. E outra sorte eu teria tentado. Esse amor tão teimoso e imbecil. Tem prazer em me ver derrotado. Quando tantas mulheres me querem. Eu só quero a mulher que ficou no passado. Mas o homem que é homem não chora. Nem que perca o amor mais profundo. Coração que tem fibra de aço. Nem mesmo em pedaços não chora um segundo. Já rolei como pedra no campo. Comi pão que o diabo amassou. Quanto mais joguei água no fogo. Mais acesso o danado ficou. O seu corpo está no meu sangue. Desde quando você nele entrou. Pois se o sangue é quem me dá vida. Sem você minha vida acabou. Mas o homem que é homem não chora. Nem que perca o amor mais profundo. Coração que tem fibra de aço. Nem mesmo em pedaços não chora um segundo. (Pedro Paulo Mariano – Santa Maria da Serra-SP)
Vertaling
Mijn liefste, als ik alleen maar kon uitsteken Deze vlam die me heeft verbrand. Ik zou zeker niet meer lijden. En ander geluk zou ik geprobeerd hebben. Deze liefde zo koppig en dwaas Hij geniet ervan me verslagen te zien worden Als zoveel vrouwen me willen Ik wil alleen de vrouw die in het verleden is gebleven. Maar de man die een man is, huilt niet Zelfs als hij zijn diepste liefde verliest. Hart dat staalvezel heeft. Zelfs in stukken huilt hij geen seconde. Ik ben gerold als een steen in het veld. Ik heb het brood van de duivel gegeten. Hoe meer ik water op het vuur gooide. Hoe dichter de bastaard bij me kwam. Je lichaam zit in mijn bloed. Vanaf het moment dat je binnenkwam. Want als bloed is wat mij leven geeft. Zonder jou is mijn leven voorbij. Maar de man die een man is, huilt niet. Zelfs als hij zijn diepste liefde verliest. Hart dat staalvezel heeft. Zelfs in stukken huilt hij geen seconde. (Pedro Paulo Mariano – Santa Maria da Serra-SP)